άδος [ᾰδ]
      1 adj. f. de plaine, qui est en plaine (route, PD. P. 5, 122 ; EUR. Rhes. 283 ; bois, SOPH. Ant. 420 ; pays, POL. 2, 16, 7, etc.) ; λόγχη, SOPH. Tr. 1058, lance qui combat en plaine, càd. combat en rase campagne ;
      2 subst. ἡ π. (s.-e. γῆ ou χώρα) plaine, HDT. 9, 122 ; PLAT. Leg. 624 d.

Étym. πεδίον.

άδος, used as fem. of πεδιεινός, flat, level, of Scythia, Hdt. 4.23, 47, Hp. Aër. 18 ; of Egypt, Hdt. 2.8 ; of Thessaly, Pl. Lg. 625d ; ἡ π. (sc. γῆ) Hdt. 9.122, Onos. 6.8 ; π. ὁδός, ἁμαξιτός, Pi. P. 5.91, E. Rh. 283 ; ἡ π. χώρα Plb. 2.16.7.
on or of the plain, ὕλη S. Ant. 420 ; λόγχη π. the spearmen of the plain, Id. Tr. 1058 ; π. μάχη battle in the plain, Plu. Sull. 19, prob. in IG 14.1290.59.

άδος, ἡ, fem. zu πεδινός, flach, eben, auf der Ebene ; ὁδός, Pind. P. 5.91, wie πεδιὰς ἁμαξιτός Eur. Rhes. 283 ; φόβην ὕλης πεδιάδος, Soph. Ant. 416 ; auch λόγχη π., die auf oder in der Ebene geworfene, Tr. 1047. – Substant., sc. γῆ oder χώρα, = πεδίον, Her. 9.122, wie Plat. Legg. I.624d.