GRC
παρώνυμος
JSON
Bailly
παρ·ώνυμος, ος, ον [ῠ] qui porte un nom semblable, particul. qui dérive d’un autre mot, ESCHL. Eum. 8 ; ARSTT. Categ. 1, 5 ; τὸ π. PLUT. M. 560 d et e, surnom.
Étym. π. ὄνομα.
Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »
LSJ
ον, formed by a slight change, derivative, Φοίβης ὄνομ’ ἔχει παρώνυμον (sc. Φοῖβος) A. Eu. 8, cf. Arist. Cat. 1a12. Adv. -μως, λέγεσθαι ἀπό τινος Id. Top. 109b5 ; ὁ θρασὺς παρὰ τὸ θράσος λέγεται π. Id. EE 1228a36. Subst. παρώνυμον, τό, by-name, Pherecyd. 25 (a) J. = παρωνύμιος II. 2, Plu. Dem. 4; = Lat. agnomen, Dosith. p. 390 K.
Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)
Pape
von einem Namen, Worte abgeleitet, danach gebildet, benannt ; γραμματικὸς παρ. ἀπὸ τῆς γραμματικῆς, Arist. categ. 1 ; bes. Gramm. – Auch adv., ἀπ' οὐδενὸς γένους παρωνύμως ἡ κατηγορία κατὰ τοῦ εἴδους λέγεται, Arist. top. 2.4 ; Sp.
Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)
This web service is provided and maintained by TELOTA - IT/DH
