παρα·μήκης, ης, ες :
      1 qui s’étend en long, allongé, oblong, HPC. Epid. 1, 969 ; POL. 1, 22, 6 ; DS. 15, 32 ;
      2 qui s’étend auprès de, STR. 399.

• Cp. -έστερος, PAUS. 5, 26, 3 ; GEOP. 19, 6, 1.

Étym. π. μῆκος.

ες, oblong or oval, ὑποχονδρίου σύντασις π. πρὸς ὀμφαλόν Hp. Epid. 1.26. β΄; τρῆμα, αὐλῶνες, Plb. 1.22.6, Agatharch. 44 ; λόφος D.S. 15.32 ; ἀσπίς, πίνακες, Ascl.Tact. 1.3, Gem. 16.4 ; π. σφαιροειδές prolate spheroid, Archim. Con. Sph. Praef., al. ; γῆ Str. 17.3.23 ; τὸ π. ἔντερον the rectum, Aret. SA 2.10, SD 1.7 ; of military formations, opp. πλάγιος, φάλαγξ Ascl.Tact. 10.21, cf. Arr. Tact. 26.2 ; Comp. -κέστερος Gp. 19.6.1 ; κύκλου παραμηκεστέρου Paus. 5.26.3. Adv., Ion. παραμηκέως, κληῒς π. καταγεῖσα, of a bone fractured obliquely, opp. ἀτρεκέως, Hp. Art. 14.
long, π. ὅσον ἑξήκοντα σταδίων τὸ μῆκος Str. 9.1.22.
lengthened, of strokes in a letter, Aen.Tact. 31.3.

ες, länglich ; Pol. 1.22.6 ; Strab., der es auch für »der Länge nach sich neben etwas hin erstreckend« gebraucht, 9.1.22.