παρα·κινέω-ῶ [ῑ]
   I tr.
      1 mouvoir à côté ou à faux, déplacer, déranger, PLAT. Rsp. 591 e ; en parl. de musiciens qui ne jouent pas juste, ANON. (Com. fr. 4, 680) ; acc. PLUT. Galb. 13 ;
      2 fig. émouvoir violemment, troubler, exciter, acc. DH. 3, 10, etc. ; abs. exciter des troubles, DÉM. 193, 27 ; particul. mettre hors de soi, troubler la raison de ; au pass. avoir la raison troublée, LUC. Cal. 5, etc. ;
   II intr. être agité, troublé, hors de soi, PLAT. Rsp. 540 a, etc. ; ἐπί τινι, XÉN. Mem. 4, 2, 35 ; τινι, DS. Exc. p. 556, 6 ; πρός τι, THPP. (ATH. 531 b) au sujet de qqe ch.

move aside, disturb, τι Pl. R. 591e (unless intr., v. infr. II. 2); abs., raise troubles, enter into conspiracies, D. 15.12, Luc. Rh. Pr. 5 ; τὸ κινοῦν μέρος the revolutionary element, D.H. 7.55.
excite violently, madden, Thphr. HP 9.19.1 ; — Pass., to be distracted, Arg. S. Aj. ; εἴς τι to be violently excited or incited to…, Luc. Hist. Conscr. 1 ; ὑπόθερμος καὶ παρακεκινημένος Id. Cal. 5 ; later, simply, urge, c. inf., Mantiss.prov. 2.46. metaph, stir up, i.e.
raise a question aboui, τὸν Ἀριστοτέλη Plu. 2.656c. intr., to be disturbed, become turbid, Thphr. CP 6.7.6.
shift one΄s ground, change, Pl. R. 540a, 591e (cf. 1.1), D.H. 3.10.
to be highly excited or impassioned, ἐπὶ τοῖς ὡραίοις X. Mem. 4.2.35 ; πρὸς τὰς ἡδονάς Theopomp.Hist. 111 ; μηδὲν παρακινέειν feel no sexual impulse, Hp. Aër. 22 ; of political unrest, to be in a state of ferment, π. τὰ τάγματα Plu. Galb. 13 ; to be out of one΄s senses, παρακεκινηκὼς ὑφ’ ἡλικίας Com.Adesp. 885 ; νουθετεῖται… ὡς παρακινῶν as out of his senses, Pl. Phdr. 249d ; τῇ διανοίᾳ παρακεκινηκώς D.S. 24.3, cf. 10.14.

[ῑ], daneben, nebenbei bewegen, nebenbei erwähnen ; τινά, Plut. Symp. 3.8.1 ; aufregen, verwirren, φυλάττων, μή τι παρακινῇ αὑτοῦ τῶν ἐκεῖ διὰ πλῆθος οὐσίας, Plat. Rep. IX.591e ; bes. von Staatsumwälzungen, τὸ παρακινοῦν ἀεὶ μέρος καὶ ἐκβαῖνον ἐκ τοῦ συνήθους κόσμου, Dion.Hal. 7.55 ; vgl. Dem. 15.12 ; τὴν πολιτείαν, Poll. 4.36. – Gew. übertr. außer sich, in Leidenschaft geraten, von Etwas abgehen, im Ggstz von ἐμμένειν, Plat. Rep. VII.540a, wahnsinnig sein, Phaedr. 249d ; οἱ ἐπὶ τοῖς ὡραίοις παρακεκινηκότες, Xen. Mem. 4.2.35 ; öfter bei Sp., ἐμπαθὴς καὶ παρακεκινηκὼς πρὸς τὸν λόγον, Plut. Cat. min. 46 ; vgl. Theopomp. bei Ath. XII.531b ; παρακινῆσαι καὶ κατενεχθῆναι ἐς τὸν τῆς ποιητικῆς κορύβαντα, Luc. hist. conscrib. 45.