παρά·φρων, ων, ον, gén. ονος, qui est hors de son bon sens, fou, insensé, SOPH. El. 473 ; EUR. Hipp. 232 ; PLAT. Leg. 649 d ; PLUT. Pomp. 72.

Étym. π. φρήν.

poet. πάρφρων, ον, gen. ονος, (< φρήν) wandering from reason, senseless, μάντις S. El. 473 (lyr.) ; out of one΄s wits, deranged, Pl. Lg. 649d ; λύσσας πάρφρονος B. 10.103 ; τί τόδ’ αὖ παράφρων ἔρριψας ἔπος ; E. Hipp. 232 (anap.) ; π. καὶ παραπλὴξ τὴν διάνοιαν Plu. Pomp. 72. Adv. -νως, γελᾶν Zen. 1.43.

ον, vom rechten Verstande od. von der Wahrheit abirrend, verrückt, wahnsinnig, εἰ μὴ 'γὼ παράφρων μάντις ἔφυν καὶ γνώμας λειπομένα σοφᾶς, Soph. El. 464, Schol. ἀνόητος ; Eur. Hipp. 232 ; ὅσα δι' ἡδονῆς αὖ μεθύσκοντα παράφρονας ποιεῖ, Plat. Legg. I.649d ; Sp.; Plut. verbindet παράφρονι καὶ παραπλῆγι τὴν διάνοιαν, Pomp. 72.