ας (ἡ) trouble de la raison, folie, ESCHL. Sept. 756 ; au plur. ARSTT. P.A. 2, 7, 19 ; παρανοίας αἱρεῖν τινα, AR. Nub. 845, accuser qqn de folie ; παρανοίας γράφεσθαι, PLAT. Leg. 928 e, être cité en justice comme atteint de folie.

➳ παρανοία [ᾱ fin.] par nécess. prosod. AR. fr. 29 Dind.

Étym. παράνοος.

(παρανοία Ar. Fr. 226 (anap.)), ἡ, derangement, madness, A. Th. 756 (lyr.), E. Or. 824 (lyr.), Hp. Prog. 23, And. 2.10 ; οἴμοι παρανοίας Ar. Nu. 1476 ; παρανοίας τινὰ εἰσαγαγὼν ἑλεῖν, γράφεσθαι, ib. 845, Pl. Lg. 928e, etc. ; δίκαι παρανοίας Arist. Ath. 56.6 ; Pl., παρανοίας ποιεῖ καὶ θανάτους Id. PA 653b5.

ἡ, Unverstand, Torheit, Wahnsinn ; Aesch. Spt. 738 ; Ar. Nub. 1459 ; παρανοίας αἱρεῖν τινα, Einen wegen Wahnsinns anklagen, 835, wie παρανοίας γράφεσθαι, Plat. Legg. XI.928e, 929d, u. παρανοίας ἑαλωκώς, überführt, als Wahnsinniger verurteilt, Aesch. 3.251 ; τὸ τῆς παρανοίας εἶδος, Plat. Phaedr. 266a ; Sp., wie Luc. Macrob. 24 ; Plut.