παν·ώλεθρος, ος, ον :
   I act. tout à fait pernicieux ou funeste, HDT. 6, 85 ; ESCHL. Pers. 562, etc. ; LYC. 165 ;
   II plus souv. pass. :
      1 tout à fait perdu ou détruit, détruit de fond en comble, HDT. 6, 37 ; ESCHL. Sept. 70, etc. ; SOPH. Aj. 839, etc. ; EUR. Andr. 1225 ; AR. Av. 1239 ; POL. 15, 20, 8 ;
      2 au mor. tout à fait digne de périr, tout à fait infâme, SOPH. Ph. 322 ; EUR. El. 86 ; AR. Lys. 1039.

Étym. π. ὄλεθρος.

ον, (< ὄλεθρος) utterly destroyed, π. ἐξαπόλλυται Hdt. 6.37 (v.l. -θρως, found also Apollod. 3.16.2); πανωλέθρους τὸ πᾶν… ὀλέσθαι S. El. 1009; π. πεσεῖν, γενέσθαι, A. Ch. 934, Eu. 552 (lyr.); πόλιν πανώλεθρον ἐκθαμνίσαι Id. Th. 71; γένος π. ἀναστρέψαι Ar. Av. 1239; π. ξυναρπάσαι τινά S. Aj. 839, etc. in moral sense, utterly abandoned, τοῖς π. Ἀτρείδαις Id. Ph. 322; ἡ π. μήτηρ E. El. 86; οὔτε σὺν πανωλέθροισιν οὔτ’ ἄνευ πανωλέθρων Ar. Lys. 1039. Act., all-destructive, ruinous, π. κακόν Hdt. 6.85; ἐμβολαί A. Pers. 562 (lyr.); θεός Id. Supp. 414.

ganz verderbt, ganz zu Grunde gerichtet ; μή μοι πόλιν γε πρυμνόθεν πανώλεθρον ἐκθαμνίσητε, Aesch. Spt. 70, vgl. 916, Ag. 521, Ch. 922 ; πανωλέθρους τὸ πᾶν ἡμᾶς τ' ὀλέσθαι, Soph. El. 997 ; καί σφας κακοὺς κάκιστα καὶ πανωλέθρους ξυναρπάσειαν, so daß ihr ganz und gar untergeht, Aj. 826 ; u. in moralischer Beziehung, verrucht, τοῖς πανωλέθροις Ἀτρείδαις, Phil. 322 ; vgl. Eur. El. 86 u. Ar. Lys. 1039 ; πανώλεθρος (v.l. πανωλέθρως) ἐξαπόλλυται, Her. 6.37 ; Sp., wie Pol. 15.20.8 vrbdt τοὺς μὲν ἄρδην ἀναστάτους ἐποίησε καὶ πανωλέθρους. – Akt., ganz, sehr verderblich, ἐμβολαί, θεός, Aesch. Pers. 554, Suppl. 409, u. einzeln bei Sp., wie Lycophr. 165 ; so μὴ πανώλεθρον κακὸν ἐς τὴν χώρην ἐσβάλωσι, Her. 6.85.