παν·αρμόνιος, ος, ον [ᾰν]
      1 dont toutes les parties sont d’accord, disposé avec un accord parfait, PLAT. Phædr. 277 c ; p. ext. harmonieux, LUC. Salt. 72 ;
      2 qui embrasse tous les accords, en parl. de certains instruments de musique, PLAT. Rsp. 399 c ; ALEX. (Com. fr. 3, 524).

Étym. π. ἁρμονία.

ον, embracing all modes or scales, in neut. of a style of Music, οὐκ ἄρα πολυχορδίας γε οὐδὲ παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖς ᾠδαῖς τε καὶ μέλεσι Pl. R. 399c, cf. 404d; [ὄργανα] π. ib. 399d; αὐτὰ τὰ π. ibid. ; τὸ π. τὸ καινόν Alex. 298; π. ὄργανον D.C. 74.3. metaph, complex, elaborate, ποικίλῃ μὲν ποικίλους ψυχῇ καὶ π. διδοὺς λόγους opp. ἁπλοῦς, Pl. Phdr. 277c, cf. Iamb. Myst. 5.21; π. τι χρῆμα ἡ ὄρχησις Luc. Salt. 72; ψυχαὶ π. διὸ παντοδαπῶς ἔστιν ἀκούειν ἀμφοτέρων, of Homer and Plato, Olymp. Vit. Pl. p. 4 W.
harmonious, χορός Ph. 2.399; ἀστέρων στρατιά ib. 242; συζυγία τῶν τεττάρων δυνάμεων ib. 136; ἑβδομάς, ὀγδοάς, ib. 166, Pythag. ap. Theol.Ar. 54; τετράχορδον, of Diocletian and his associates, Jul. Caes. 315c; π. ἐρωαί, of the song of the Muses, Orac. ap. Porph. Plot. 22; neut. as Adv., π. ᾄδειν Philostr. Im. 2.1.

ganz passend, überall passend ; Plat. Phaedr. 277d ποικίλῃ μὲν ποικίλους ψυχῇ καὶ παναρμονίους διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς δὲ ἁπλῇ ; VLL erkl. πάντοθεν ἡρμοσμένος ; Sp.; – mit allen Harmonien, ᾠδὴ ἡ ἐν τῷ παναρμονίῳ καὶ ἐν πᾶσι ῥυθμοῖς πεποιημένη, Plat. Rep. III.404d ; ὄργανον, DC. 74.3 ; vgl. auch Alexis bei Phot. lex.