παμ·φανάω-ῶ [φᾰ] (seul. part. prés. épq. παμφανόων, gén. ωντος, fém. -όωσα) être tout brillant, en parl. de l’éclat de l’airain, IL. 2, 458 ; d’armes, IL. 5, 295, etc. ; du soleil, OD. 13, 29.

Étym. π. φαίνω ou p.-ê. radical φαν redoublé ; v. παμφαίνω.

= παμφαίνω, nur im partic. praes. vorkommend, hell funkelnd, glänzend ; αἴγλη παμφανόωσα, Il. 2.458 ; τεύχεα παμφανόωντα, 18.144 u. öfter ; ἥλιον παμφανόωντα, Od. 13.29 ; sp.D., wie κλισμῷ ἐνὶ παμφανόωντι Ap.Rh. 1.788 ; χροιῇ παμφανοώσῃ, Opp. Cyn. 3.74 ; auch in spätester Prosa, vgl. Lobeck Phryn. 632.