α, ον [ᾰ]
      1 qui a les mains teintes de sang, souillé d’un meurtre, d’où scélérat, ESCHL. Eum. 448 ; SOPH. El. 587 ; PHRYN. COM. 2-1, 602, 2, 5, Mein. ; SYN. 224 c ; subst. ὁ π. SOPH. Tr. 1207, meurtrier ;
      2 vengeur du sang répandu, T. LOCR. 105, etc. ; subst. ὁ π. pensée vengeresse, remords, XÉN. Cyr. 8, 7, 18.

➳ • Sup. -ότατος, SYN. 161 a.

Étym. παλάμη.

ὁ, (παλάμη I. 2) one guilty of violence; hence, murderer, τινος S. Tr. 1207; one defiled by blood-guiltiness, A. Eu. 448, S. El. 587, Hyp. Fr. 85; ὦ παλαμναίη O miscreant!, of the fox, Babr. 82.6. as Adj., τῷ π. ξένῳ the abominable stranger, Phryn.Com. 58; ἱκεσίαι a murderer΄s supplications, A.R. 4.709; ἀσπίς Orph. L. 512; π. μόρον ἕξει a miscreant΄s death, prob. in Supp.Epigr. 1.442 (Lydia). = ἀλάστωρ, avenger of blood, μὴ παλαμναῖον λάβω E. IT 1218, cf. X. Cyr. 8.7.18 (pl.); in full, δαίμονες π.
avenging deities, Ti.Locr. 105, cf. Plu. Oth. 1, Jul. Caes. 336b; Ζεὺς π. Arist. Mu. 401a23, cf. Plb. Fr. 98, Poll. 5.131, EM 647.43.

eigtl. der durch seine Hand, παλάμη, Blutschuld auf sich geladen hat, der Mörder ; Harp. sagt τοὺς αὐτοχειρίᾳ τινὰς ἀνελόντας τῇ παλάμῃ, παλαμναίους ἐκάλουν, u. so auch a. VLL ; Aesch. Eum. 448 ; καὶ φονεύς, Soph. Tr. 1207 ; El. 587 ; Sp., auch in Prosa, τὸν προσφέρονυα τὴν κεφαλὴν ὡς παλαμναῖον ἀπεστράφη, Plut. Pomp. 80 ; u. ganz adjektivisch behandelt, παλαμναιόταται ἀραί, die grausesten, Synes.; ὦ παλαμναίη, Babr. 82b. – Auch der Rächer der Blutschuld, Ζεύς, Arist. mund. 7 ; oder der Blutschuldfühner, nach B.A. 193.10 ; vgl. VLL ; θεοί, Poll. 1.24, 5.131 ; Rachegeist, Quälgeist, τὰς ψυχὰς τῶν ἄδικα παθόντων οὔπω κατενοήσατε οἵους μὲν φόβους τοῖς μιαιφόνοις ἐμβάλλουσιν, οἵους δὲ παλαμναίους τοῖς ἀνοσίοις ἐπιπέμπουσι, Xen. Cyr. 8.7.18 ; – παλαμναῖαι ἱκεσίαι, Flehen wegen eines Mordes, Ap.Rh. 4.709 ; – τὸ παλαμναῖον, die Befleckung durch Blutschuld, Eur. I.T. 1219.