ή, όν [ᾰ]
      1 qui concerne la lutte ou les lutteurs, PAUS. 1, 19, 3 ;
      2 exercé ou propre à la lutte, ARSTT. Rhet. 1, 5, 14 ; LUC. D. deor. 20, 14 ;
      3 produit ou entretenu par l’habitude de la lutte, PLUT. M. 130 a.

Étym. παλαιστή.

ή, όν, (< παλαίω) expert in wrestling, Arist. Rh. 1361b24, Luc. DDeor. 20.14, etc. ; ἡ παλαιστική (sc. τέχνη) the art of wrestling, Paus. 1.39.3, etc. Adv. -κῶς Poll. 3.149; Comp. -ώτερον Philostr. Gym. 35.
suited for wrestling, ἰσχύς Plu. 2.130b; στέρνα παλαιστικώτερα Philostr. Gym. 35; cf. παλαιστρικός.

zum Ringen gehörig ; ἡ παλαιστικὴ τέχνη, die Ringerkunst, Paus. 1.19.3 ; – ὁ παλαιστικός, der geschickte Ringer, Arist. rhet. 1.5 u. A.; nach Phryn. 242 die ältere Form für παλαιστρικός.