οῦ (ὁ) [ᾰ]
   I. 1 lutteur, OD. 8, 246 ; HDT. 3, 137 ; AR. Lys. 1083 ;
      2 p. ext. rival, adversaire, en gén. ESCHL. Pr. 920 ; EUR. Suppl. 704 ;
      3 p. anal. rusé, fourbe (v. πάλαισμα) SOPH. Ph. 431 ;
   II c. παλαστή, SPT. Ex. 25, 23 ; 3Reg. 7, 24.

➳ Dans une inscr. att. dat. παλαιστεῖ, CIA. 2, 965, b, 10, 25 (commenc. du 4^e siècle av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 14, 16.

Étym. παλαίω.

v. παλαστή.

οῦ, ὁ, (< παλαίω) wrestler, Od. 8.246, Hdt. 3.137, Pl. Lg. 819b, Trag.Adesp. 383.3, etc. ; ἄνδρες π. Ar. Lys. 1083; παῖδες π. CIG 1969 (Thessalonica); σὺν σάκει… π., of soldiers, S. Fr. 859 (lyr.). generally, rival, adversary, τοῖον π. νῦν παρασκευάζεται ἐπ’ αὐτὸς αὑτῷ A. Pr. 920; σοφὸς π. κεῖνος, of Odysseus, S. Ph. 431; λόχος… ἐξηνδρωμένος δεινὸς π. ἦν E. Supp. 704.
suitor, A. Ag. 1206.

ὁ,
1) der Ringer, Od. 8.246 ; ὥσπερ παλαιστὰς ἄνδρας, Ar. Lys. 1083 ; πυκτῶν καὶ παλαιστῶν ἐφεδρεία, Plat. Legg. VII.819b ; Folgende. Uebh. der Kämpfer, Aesch. Prom. 922, Ag. 1179 Eur. Suppl. 704. Auch übertr., der Geübte, Verschlagene, σοφὸς παλαιστὴς κεῖνος, Soph. Phil. 429.
2) = παλαιστή, Sp., wie S.Emp.