παλαι·γενής, ής, ές [ᾰ]
      1 né depuis longtemps, vieux, ancien, IL. 17, 561 ; OD. 22, 395, HH. Cer. 113 ; ESCHL. Pr. 220, etc. ; EUR. Med. 421 ;
      2 de vieille date, ancien (ennemi) ESCHL. Ag. 1637.

Étym. π. γίγνομαι.

ές, born long ago, full of years, γεραιὲ παλαιγενές, addressed to Phoenix, Il. 17.561; γρηῢς π. Od. 22.395; ἄνθρωποι h.Cer. 113; ὁ π. Κρόνος A. Pr. 222; ἡ π. μήτηρ… Θέμις ib. 873; π. Μοῖραι Id. Eu. 172 (lyr.); παρβασία Id. Th. 742 (lyr.); ἀοιδαί E. Med. 421; Βάκχιος π.
old wine, Antiph. 237.1; νέκταρ π. Alex. 119.2; ἐχθρὸς ἦ π.
long long ago, A. Ag. 1637.

ές, vor langer Zeit geboren, uralt, hochbejahrt ; vom Phönix, γεραι ἐ παλαιγενές, Il. 17.561 ; γρηῦς, 3.386, Od. 22.395 ; τὸν παλαιγενῆ Κρόνον, Aesch. Prom. 220 ; παλαιγενεῖς μοῖραι, Eum. 165 ; Θέμις, Prom. 875 ; übh. alt, παραιβασία, Spt. 724, vgl. Ag. 1620 ; Λάϊος, Eur. Phoen. 344 ; ἀοιδαί, Med. 421 ; sp.D., φῶτες Ap.Rh. 1.1, μῦθοι Ep.adesp. 571 (APP 109); von altem Weine, Antiphan. bei Ath. XI.781f.