ης (ἡ) [ᾰ]
      1 fleur de farine, d’où poussière très menue, AR. Nub. 262 ;
      2 fig. homme très fin, insaisissable : παιπάλη λέγειν, AR. Nub. 260, être une fine langue.

Étym. inconnue.

ἡ (redupl. from πάλη²) the finest flour or meal, Ar. Nu. 262; π. ἀλφίτων Apollon. ap. Gal. 12.502, v.l. in Dsc. 3.39; metaph, λέγειν γενήσει… παιπάλη, i.e. a subtle talker, Ar. Nu. 260, cf. παιπάλημα and πασπάλη.

ἡ (vgl. πάλη), das feinste Mehl, Mehlstaub, VLL ; καταπαττόμενος γὰρ παιπάλη γενήσομαι, Ar. Nub. 262 ; ἀλφίτων, Sp.; παιπάλη ἐν ἀλφίτῳ πεποιημένη, Polyaen. 4.3.32. Uebertr., λέγειν γενήσει τρίμμα, κρόταλον, παιπάλη, Ar. Nub. 260, von einem abgefeimten, verschmitzten Menschen, der so sein ist wie Haarpuder.