ή, όν :
      1 d’enfant ; subst. ὁ παιδνός, OD. 21, 21 ; 24, 338, jeune garçon ; ἡ παιδνή, CHRIST. Ecphr. 413, petite fille ;
      2 enfantin, puéril, ESCHL. Ag. 479.

➳ Fém. -ος, ANTH. 6, 269.

Étym. p. *παιδινός ; cf. πυκνός, p. πυκινός, etc.

ή, όν (also ός, όν E. IT 1271 (lyr.)), childish, A. Ag. 479; παιδναὶ χέρες, for παιδὸς χ., AP 7.632 (Diod.).
of childish years, π. ἐών Od. 21.21, 24.338, Call. Jov. 57.

(für παιδινός), auch 2 Endgn, kindlich, kindisch gesinnt ; τίς ὧδε παιδνὸς ἢ φρενῶν κεκομμένος, Aesch. Ag. 466 ; παιδναὶ χέρες, Kinder-Hände, Diod. Sard. 15 (VII.632). Bei Hom. substantivisch, παιδνὸς ἐών, als Knabe, Od. 21.21, 24.338, was sp.D. nachahmen, wie Callim. Iov. 57 ; Christod. ecphr. 410.