ή, όν [ᾰγ]
      1 qui concerne l’éducation des enfants, d’où l’éducation en gén. PLUT. M. 124 d, etc. ;
      2 p. ext. ἡ παιδαγωγική (s.e. τέχνη) PLAT. Rsp. 406 a, l’art de soigner (propr. de gouverner) une maladie.

Étym. παιδαγωγός.

ή, όν, suitable to a teacher or trainer παρρησία M.Ant 11.6, cf. Plu. 2.124d; ἡ παιδαγωγικὴ τῶν νοσημάτων ἰατρική system of medicine which waits upon diseases, Pl. R. 406a; ὁ παιδαγωγικός (sc. λόγος), title of a treatise on education by Cleomenes the Cynic, D.L. 6.75. Adv. -κῶς Plu. 2.73a.

ή, όν, den παιδαγωγός betreffend, zur Erziehung gehörig, geschickt, Plut. u. a.Sp., ἡ παιδαγωγική, die Erziehungskunst. – Uebh. pflegend, τῇ παιδαγωγικῇ τῶν νοσημάτων, Plat. Rep. III.406a. – Auch adv., Plut. ad. et am. discr. 49 im Ggstz von φιλικῶς.