παγ·κράτιον, ου (τὸ) [ᾰτ]
      1 pancrace, combat gymnique comprenant la lutte (πάλη) et le pugilat (πυγμή) HDT. 9, 105 ; THC. 5, 49 ; AR. Vesp. 1191 ; PLAT. Leg. 795 b ;
      2 sorte de scille ou d’oignon marin, DIOSC. 2, 203.

➳ Dans une inscr. att. du temps de l’empire, réduit à παγκράτιν, CIA. 3, 1223 d, 3, 6 ; v. Meisterh. p. 58, 4.

Étym. π. κράτος.

τό, (< παγκρατής) ΄all-in’ contest in boxing and wrestling, Xenoph. 2.5, Pi. N. 5.52, al., Hdt. 9.105, IG 5(1).658.14 (Sparta), 7.1765 (Thespiae), etc. ; π. νικᾶν Th. 5.49; π. μάχεσθαι Ar. V. 1191; ὁ π. ἠσκηκώς Pl. Lg. 795b.
sea daffodil, Pancratium maritimum, Dsc. 2.172, Plin. HN 27.92. = στοιχάς, Ps.-Dsc. 3.26. v. πάγκρανον.

τό, der All-, Gesammtkampf, eine Uebung, welche das Ringen, πάλη, u. den Faustkampf, πυγμή, verband (s. παγκρατιαστής, παγκρατιαστικός); Pind. N. 3 u. 5, I. 3, 4, 5 feiern Siege in diesem Kampfe ; μεγαυχεῖ παγκρατίῳ ἐστεφάνωσεν, N. 11.21 ; Ar. Vesp. 1191 ; τῇ τοῦ παγκρατίου μάχῃ, Plat. Legg. VIII.834a ; ὁ τελέως παγκράτιον ἠσκηκώς, VII.795b ; Sp., wie Luc. u. Plut., vgl. Symp. 2.4.
Bei Diosc. auch Pflanzenname.