ας [ῑ] adj. f. c. πίων, en parl. d’un repas, IL. 19, 180 ; de la terre, IL. 18, 541 ; OD. 2, 328, etc. ; PD. N. 1, 21 ; PLAT. Criti. 111 b, etc. ; en parl. d’un bois résineux, SOPH. Tr. 766, etc. ; rar. en parl. d’animaux, ARSTT. H.A. 8, 16, 3.

ἡ, fem. of πίων, fat, rich, mostly of land, ἄρουρα π. Il. 18.541. Od. 2.328, etc. ; γαῖα 19.173; χθών Sol. ap. Arist. Ath. 12.3, cf. Pl. Criti. 111b, Thphr. HP 8.6.2; Σικελία Pi. N. 1.15; δαὶς π.
rich, plenteous meal, Il. 19.180; of wood, resinous, juicy, S. Tr. 766, cf. Hp. Nat. Puer. 26; of doves, plump, Arist. HA 600a23. (Cf. Skt. pīívarī, fem. of pīívā, v. πίων.)

ἡ, bes. fem. zu πίων od. πιαρός, fett, fruchtbar ; bei Hom. πίειρα ἄρουρα, π. γῆ, Il. 18.541, Od. 2.328 (wie auch Theocr. 18.29 zu verbinden); δαιτὶ πιείρῃ, Il. 19.180, fette, reichliche Mahlzeit ; πιείρας πόλεις, fette, reiche Städte, 18.342, wie Σικελία πίειρα Pind. N. 1.15 ; Soph. πιείρας δρυός, Trach. 763, saftreich oder harzig ; τῆς γῆς ὅση πίειρα καὶ μαλακή, Plat. Critia. 111b ; einzeln bei Sp.