εως (τὸ) poivre.

➳ Gén. πεπέρεως, PLUT. Syll. 13, M. 733 e ; ATH. 381 e ; ion. πεπέριος, TH. H.P. 9, 20, 2.

Étym. persan biber ; cf. πέπερις.

τό, pepper, Piper nigrum, Antiph. 277, Arist. Po. 1458a15, Dsc. 2.159, etc. ; gen. πεπέρεως Plu. Sull. 13, Ath. 9.381b ; πεπέριος Thphr. HP 9.20.2 ; pl., τὰ τρία πεπέρια Orib. Fr. 67 ; other forms imply nom. πέπερις, ὁ, gen. τοῦ πεπέριδος Eub. 128 ; dat. πεπέριδι Ael. NA 9.48 ; acc. πέπεριν Nic. Al. 332, Th. 876; gen. pl. πεπερίδων Ath. 9.376d; also fem., αἱ πεπέριδες pepper-trees, Philostr. VA 3.4. π. πρόμηκες, μακρόν, long pepper, Piper officinarum, Thphr. HP 9.20.1, Dsc. 2.159. (Gen. sg. πιπέρεως Stud.Pal. 20.27.3 (ii/iii AD).)

εως u. εος, ion. ιος, τό (persisches Wort), der Pfeffer, Pfefferbaum, piper ; Hippocr., Diosc. u. A.; der accus. πέπεριν, also wahrscheinlich masc., findet sich Nic. Al. 332, Ther. 876 ; vgl. πέπερις ; der gen. πεπέρεως Plut. Symp. 8.9.3, Sull. 13, Ath. IX.381b ; τοῦ πεπέριος, Eubul. bei Ath. II.66d, wo v.l. πεπέριδος ist, was Meineke aufgenommen hat, da auch in Cram. Anecd. IV.338.10 diese Form aus Eubul. bemerkt ist ; vielleicht ist damit der erwähnte accus. πέπεριν zu vereinigen.