α, ον, d’une grandeur ou d’une grosseur énorme, prodigieux, monstrueux, en parl. du Cyclope, OD. 9, 257 ; d’un dragon, IL. 12, 202, 220, etc. ; d’une oie, OD. 15, 161 ; d’un serpent, HÉS. Th. 299 ; au pl. neutre adv. : πέλωρα βιϐᾷ, HH. Merc. 225, il fait d’énormes pas.

➳ Fém. -ος, OD. 15, 161.

Étym. πέλωρ.

η, ον, also ος, ον Od. 15.161 (the only example of the fem. in Hom.) : — monstrous, prodigious, huge, with collat. notion of terrible, in Hom. much rarer than the form πελώριος, but in Hes. the more common ; δράκοντα φέρων ὀνύχεσσι πέλωρον Il. 12.202 ; χῆνα φ. ὀ. π. Od. l.c. ; π. ὄφιν, δεινόν τε μέγαν τε. Hes. Th. 299 ; Γαῖα πελώρη ib. 159, 173, Q.S. 2.225 ; θάμβ’ Maiist. 55 ; ὡς φοβερός, ὡς π. Ezek. Exag. 125 ; neut. pl. as Adv., πέλωρα βιβᾷ with gigantic tread, h.Merc. 225, cf. 349 ; Sup. πελώριστος Theoc. Ep. 18.5 (fort. πεδωρισταί = Μεθορισταί (Dor. ὦρος = ὅρος), i.e. μέτοικοι).

(πέλωρ), ungeheuer groß, riesenhaft, gew. mit dem Nebenbegriffe des durch seine Größe Schrecken Erregenden ; von einem Drachen, Il. 12.202 ; oft bei Hes. γαῖα πελώρη ; auch πέλωρα βιβᾷ, er macht ungeheure Schritte, H.h. Merc. 225, vgl. 349 ; erkl. πελώρης durch εἱμαρμένης.