ου (ὁ) [ᾰᾰ]
      1 bruit de deux corps qui s’entre-choquent, d’où claquement de dents, IL. 13, 283, clapotement de l’eau, par suite de la chute d’un corps pesant, IL. 21, 9 ;
      2 grand bruit, fracas, en gén. en parl. d’arbres qui se brisent, IL. 16, 769 ; d’armes qui frappent (lance, ESCHL. Sept. 104 ; flèches, SOPH. Tr. 517) ; de boucliers, EUR. Her. 832, etc. ; en parl. du tonnerre, AR. Nub. 382 ; des vents, DH. Comp. 16, etc. ; p. opp. à βοή (cri de l’homme) pour marquer le bruit des armes, etc. HDT. 3, 79.

Étym. p.-ê. onomatopée ; cf. πατάσσω, παταγέω.

ὁ, clatter, crash, as of trees falling, π. δέ τε ἀγνυμενάων (sc. γίγνεται) Il. 16.769 ; π. δέ τε γίγνετ’ ὀδόντων chattering of the teeth, 13.283 ; plash of a body falling into water, ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ π. 21.9, cf. Pi. P. 1.24 ; rattle or crash of thunder, Ar. Nu. 382, cf. Arist. Mu. 395a13 ; π. ἀνέμων D.H. Comp. 16 ; rumbling caused by flatulence, Hp. VM 22 ; but never of the human voice (exc. in late Greek, βληχᾶσθαι καὶ κρώζειν ἐν ὑποκρίσει τὸν ἔξηχον π. Porph. Chr. 35) ; hence βοῇ καὶ πατάῳ χρεώμενοι means, with a great shouting and clashing of arms, Hdt. 3.79, cf. 7.211 ; π. δορός A. Th. 103 (lyr.) ; τόξων S. Tr. 518 (lyr.) ; ἀσπίδων E. Heracl. 832, Ar. Ach. 539 ; π. χύτρειος Id. Lys. 329 (lyr.). (Onomatop. word.)

ὁ (onomatop.), das Klappern, Rasseln, jedes durch das Zusammentreffen, Aneinanderschlagen oder Zerbrechen harter Körper entstehende Geräusch oder Getöse ; Il. 16.769 ; π. ὀδόντων, das Zähneklappern, 13.283 ; das Klatschen oder Patschen der Wellen, oder wenn ein schwerer Körper ins Wasser fallt, 21.9 ; πέτρας φλὸξ ἐς βαθεῖαν φέρει πόντου πλάκα σὺν πατάγῳ, Pind. P. 1.24 ; δορός, Aesch. Spt. 99 ; τόξων, Soph. Tr. 518 ; Ἄρεος, Ant. 125 ; ἀσπίδων, Ar. Ach. 539 ; χυτρείου, Lys. 329 ; u. in Prosa, βοῇ καὶ πατάγῳ ἐπήϊσαν, Her. 7.211, vgl. 3.79, 8.37 ; διὰ τραχύτητα καὶ πάταγον τοῦ ῥεύματος, Plut. Pyrrh. 2 ; τῶν ὀνομάτων, Luc. Tim. 1.