*πάομαι (seul. f. πάσομαι, ao. ἐπασάμην, pf. πέπαμαι [ᾱ], pl.q.pf. ἐπεπάμην [ᾱ], f. antér. πεπάσομαι [πᾱ]) acquérir, d’où, aux temps passés, posséder, THGN. 146 ; PD. P. 8, 103 ; ESCHL. Ag. 835 ; EUR. Ion 675 ; XÉN. An. 6, 1, 12.

Étym. p.-ê. R. indo-europ. *ḱueh₂-, cf. κύριος ; v. πᾶμα, πολυπάμων, παμπησία.

se nourrir, s’abreuver de, gén. ; ao. épq. ἐπασσάμην, OD. 1.124, 9.87, etc. ; part. fém. dor. πασαμένα, ESCHL. Ag. 1408.

Étym. Bailly R. Πα, manger ; cf. lat. pasco.

(sich erwerben, davon) perf. πέπᾱμαι, ich habe mir erworben, ich besitze ; Pind. εἴ τις ἐσλὰ πέπαται, P. 8.76 ; frg. 72 ; Ar. Av. 943 ; χρήματα πεπᾶσθαι, Solon 5.7 ; γαμβρὸν πεπᾶσθαι, Eur. Andr. 642 ; fut. πάσεται, Aesch. Eum. 169 ; aor. ἐπᾶσάμην, Theogn. 146 u. Theocr. 15.90. Auch Xen. hat πεπαμένος, An. 5.9.12, πέπανται, 3.3.18, ἐπέπατο, 1.9.19 ; ein fut. πεπάσεται hat Pempel. bei Stob. fl. 79.52. – Der aor. ἐπᾰσάμην mit dem perf. πέπασμαι gehören zu πατέομαι. – Vgl. παμοῦχος, πολυπάμων.