πάν·δημος, ος, ον :
      1 qui comprend le peuple entier, en parl. d’une armée, d’une ville, SOPH. Ant. 7, Aj. 844 ;
      2 commun à tout le peuple, public, EUR. Alc. 1026 ; ARSTT. Rhet. 3, 3 ; p. ext. commun, vulgaire, XÉN. Conv. 8, 9 ; PLAT. Conv. 180 e, etc. ; ATH. 632 b.

➳ Dor. πάνδαμος [ᾱ] SOPH. Aj. 175, etc.

Étym. π. δῆμος.

Dor. πάνδαμος, ον, = πανδήμιος (esp. in Prose), βοῦς S. Aj. 175 (lyr.); ἀγών E. Alc. 1026; στέγαι Id. Ba. 227; π. πόλις, στρατός, the whole body of the city, of the army, S. Ant. 7, Aj. 844; π. χάρις general favour, Alcid. ap. Arist. Rh. 1406a26; δόξα Plb. 31.25.8; δεῖπνον IG 7.2712.79 (Acraeph.); ἀρχή Sammelb. 5765 (iii/iv AD); of diseases, pandemic, Gal. 17(1).2; epith. of Zeus at Athens, IG2². 1075. Adv. -μως, = πανδημεί, τοὺς ἀνθρώπους εὐώχησε π. ib. 5(2).268.43 (Mantinea). π. Ἔρως vulgar love, opp. οὐράνιος, Pl. Smp. 180e sq., cf. X. Smp. 8.9; π. Ἀφροδίτη Pl. Smp. 181a, IG2². 659, SIG 1014.57 (Erythrae, iii BC), Paus. 1.22.3, Luc. DMeretr. 7.1, etc. (also in pl., Dam. Pr. 97 bis); π. ἐρασταί Pl. Smp. 181e; π. μουσική common, vulgar music, Aristox. Fr. Hist. 90; ἡ π. λέξις ordinary (common) speech, Phld. Rh. 1.165 S.

= πανδήμιος ; πόλις, Soph. Ant. 1127, El. 970 ; στρατός, Aj. 831 ; ἀγών, στέγη, Eur. Alc. 1029, Bacch. 227 ; sp.D., μύλη, Ap.Rh. 1.1077 ; ἐραστής, Agath. 3 (V.302); in Prosa die gewöhnliche Form ; ἔρως, dem οὐράνιος entgeggstzt, die gemeine, sinnliche Liebe, Plat. Symp. 180e, u. ἐραστής, 181e, wie Ἀφροδίτη, Ath. XIII.569d ; vgl. Plat. Symp. 181a ; Sp., wie Luc. D.Mer. 7.1 ; χάρις, beim ganzen Volke, Arist. rhet. 3.3 ; δόξα, Pol. 32.11.8 ; auch λαλιά, 3.20.5, gemein, im tadelnden Sinne, wie μουσική, Ath. XIV.632b. – Auch adv., Sp., wie Clem.Al.