'αὕτη, τοῦτο (gén. τούτου, ταύτης, τούτου, etc. ; plur. οὗτοι, αὗται, ταῦτα, gén. τούτων pour les 3 genres ; dat. τούτοις, ταύταις, τούτοις, etc. ; duel nom.-acc. att. τούτω pour les 3 genres ; gén.-dat. τούτοιν pour les 3 genres)
pron. et adj. démonstr. celui-ci, celle-ci, ceci ; ce ou cet, cette :
A Construct. : οὗτος s’emploie :
   I abs. au sens d’un pron. démonstr. celui-ci, celle-ci, ceci ; lui, elle, cela, HOM. ATT. ; en ce sens, qqf. dans les inscr. att. : οἱ τούτων ἔκγονοι, CIA. 4, 76, a, 4 (5^e siècle av. J.C.) etc. leurs descendants ; ou avec le pronom avant l’art. : ταύτης τὰ πηδάλια, ταύτης τὰ σκεύη, CIA. 2, 791, 13, 15 (377/376 av. J.C.) les gouvernails, les agrès de cette (galère) ; v. Meisterh. p. 195, 5 ; particul. au neutre sg. ou plur. :
      1 avec un gén. : τοῦτο τῆς ἀγνοίας, etc. ATT. ce degré d’ignorance ; ταῦτα τῶν μαθημάτων, PLAT. Euthyd. 278 b, ce genre de connaissances ;
      2 lorsqu’il est attribut, le grec n’admettant pas touj., comme le lat., l’assimil. du genre de l’attrib. à celui du suj. : ἔστι δὲ τοῦτο τυραννίς, PLAT. Rsp. 344 a, voilà ce qu’est la tyrannie ; τοῦτο γάρ εἰσι πρεσϐείας εὐθῦναι, DÉM. 367, 2, car voilà ce que sont les comptes de l’ambassade ; ταῦτ' ἐστὶν ὁ προδότης καὶ τὰ τούτοις ὅμοια, ESCHN. F. leg. § 166, p. 118 Baiter-Sauppe, voilà ce que sont ce traître et ceux qui ressemblent à cette engeance ;
      3 lorsqu’il annonce une idée qui se trouve ensuite exprimée soit par un subst. soit par un inf. équival. à un subst. : τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει, κίθαρις καὶ ἀοιδή, OD. 1, 159, quant à ceux-ci, voici ce qu’ils ont à cœur, le jeu de la lyre et le chant ; τούτου τιμῶμαι, ἐν πρυτανείῳ σιτήσεως, PLAT. Ap. 37 a, ce dont je me juge digne, c’est d’être nourri au prytanée ; τοῦτο γάρ ἐστιν ὁ συκοφάντης, αἰτιάσασθαι μὲν πάντα, ἐξελέγξαι δὲ μηδέν, DÉM. 1309, 12, car voilà en quoi consiste le métier de délateur : accuser sur tout, ne prouver sur rien ; soit par une propos. au part. : ὅμως τοῦτό γε ὑπὸ τοῦ ἐπιτηδεύματος πάσχοντες, ἄχρηστοι ταῖς πόλεσι γιγνόμενοι, PLAT. Rsp. 487 d, gagnant cependant ceci à cette occupation, à savoir qu’ils deviennent impropres au service pour les États ; soit par une propos. inf. : δέονταί σου καὶ τοῦτο, avec l’inf. XÉN. An. 6, 4, 33, ils te demandent encore ceci, à savoir de, etc. ; soit par une propos. annoncée par ὅτι : οὔκουν τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι ὀργῆς εἰσιν ἰατροὶ λόγοι ; ESCHL. Pr. 377, ne sais-tu pas que la parole guérit la colère ? soit par une propos. princip. rattachée à la précéd. par δέ : καί κέ τοι ἡμεῖς ταῦτα γ' ὑποσχόμενοι τελέσαιμεν, δοῖμεν δ' Ἀτρείδαο θυγατρῶν ἀρίστην ὀπυιέμεν, IL. 13, 378, et certes, quant à nous, nous accomplirons notre promesse en (te) donnant en mariage la plus belle des filles de l’Atride ; ou par γάρ : τοῦτό γε ὠφελημένοι ἔσεσθε· ἥδιον γὰρ πιεῖσθε, XÉN. Conv. 4, 7, vous en tirerez du moins ce profit, que vous boirez avec plus de plaisir ;
      4 lorsqu’il se rapporte à l’idée générale exprimée dans une propos. antérieure : καρπὸν φορέει κυάμῳ ἴσον· τοῦτο ἐπεὰν γένηται πέπον, HDT. 4, 23, il produit un fruit de la grosseur d’une fève ; lorsque ce fruit (litt. cette production) est devenu mûr, etc. ; σῖτον μελίνης· τοῦτο γὰρ ἦν ἐν τῇ χώρᾳ πλεῖστον, XÉN. An. 1, 5, 10, du millet, car c’était là la principale production du pays ;
      5 lorsqu’il marque une idée collective, particul. en mauv. part : βυρσοπῶλαι, μελιτοπῶλαι καὶ τυροπῶλαι· τοῦτο δ' εἰς ἕν ἐστι συγκεκυφός, AR. Eq. 854, des marchands de cuir, des marchands de miel et des marchands de fromage, car toute cette clique est cachée sous une seule et même couverture ;
      6 dans le dialogue : ἦν ταῦτα, EUR. Ph. 420, il en a été ainsi ; abs. ταῦτα, AR. Eq. 111, etc. ; ταῦτά γε, AR. Vesp. 1008, etc. précisément (cf. franç. c’est cela) ; ou pour conclure : καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα, ATT. eh bien donc, c’est cela ; il suffit ;
      7 dans certaines locut. : πρὸς τούτοις, HDT. 2, 51 ; XÉN. Mem. 2, 4, 4, etc. outre cela, en outre ;
   II adj. avec un subst. accompagné de l’art., οὗτος précédant ou suivant les deux : οὗτος ὁ σοφός, SOPH. O.R. 568, l’homme qui sait et que voici ; τοῦ λόγου τούτου, SOPH. O.R. 520, de cette parole ; de même dans les inscr. att. : τούτων τῶν πόλεων, CIA. 1, 1, c, 37 (500/456 av. J.C.) de ces villes ; ἐν δὲ τούτῳ τῷ χρόνῳ, CIA. 2, 117, b, 13 (340 av. J.C.) en ce temps, etc. ; un seul ex. poét. sans l’art. (pour l’omission de l’art. en poésie, v. ci-dessous) CIA. 1, 469 (6^e siècle av. J.C.) ; v. Meisterh. p. 190, 33 ; ttef. le pron. ne se place pas toujours indifféremment avant ou après l’art. et le subst. ; en particulier il se place après lorsqu’on veut marquer avec plus de force l’idée qu’il exprime : τὴν χώραν ἡμεῖς αὐτοῖς ταύτην παραδεδώκαμεν, XÉN. An. 5, 6, 11, le pays (par eux habité), précisément celui-ci, c’est nous qui le leur avons donné (et non c’est ce pays que nous leur avons donné) ; par except. le pron. démonstr. peut se trouver placé entre l’art. et le subst. quand l’art. est immédiat. suivi d’un adj., d’un part. ou d’un rég. dépendant du subst. ; dans ce cas, le pron. se place immédiat. après l’adj. ou le rég. : τῷ ἀφικομένῳ τούτῳ ξένῳ, PLAT. Prot. 313 b, à l’étranger ici présent qui vient d’arriver ; αἱ τῶν Πελοποννησίων αὗται νῆες, THC. 8, 80, ces vaisseaux des Péloponnésiens, etc. L’art. est omis dans les cas suiv. :
      1 en poésie, chez les Épq. et les Lyr., rar. chez les Att. : οὗτος ἀνήρ, IL. 14, 471 ; OD. 1, 406, etc. l’homme que voici ; οὗτος ξεῖνος, OD. 20, 377, l’étranger que voici ; οὗτος ἄεθλος, IL. 23, 707 ; ἄεθλος οὗτος, OD. 19, 576, cette lutte ; τοῦτ' ἔπος, ESCHL. Pers. 123, cette parole ;
      2 lorsque le subst. est déterminé par une propos. relat. soit qu’il précède cette propos. : πατὴρ οὗτος σός, ὃν θρηνεῖς ἀεί, SOPH. El. 530, ton père, celui que tu pleures toujours ; ἐς γῆν ταύτην, ἥντινα νῦν Σκύθαι νέμονται, HDT. 4, 8, dans ce pays que les Scythes habitent maintenant ; soit qu’il la suive, en ce cas οὗτος est immédiat. suivi du relat. : πάντες οὗτοι οὓς ὁρᾶτε βαρϐάρους, XÉN. An. 1, 5, 6, tous ces barbares que vous voyez ; ταύτας ἃς οἱ πατέρες ἡμῖν παρέδοσαν μελέτας, THC. 1, 85, tous ces principes (de conduite) que nous ont transmis nos pères ;
      3 lorsque οὗτος marque une idée de lieu (v. ci-dessous) ou une idée de temps avec un nombre ordinal ou cardinal (v. ci-dessous) ;
      4 lorsque le subst. est attribut, οὗτος, au lieu de rester neutre, se construit au genre de ce subst. : ταύτην, ἔφη, γνώμην ἔχω ἔγωγε, XÉN. An. 2, 2, 12, voilà, dit-il, mon avis (pour τοῦτο, ἔφη, γνώμην ἔχω ἔγ.) ; λέγων ὡς μεγάλα τε εἴη ταῦτα ἔθνη καὶ ἰσχυρά, XÉN. Cyr. 1, 5, 3, disant quels peuples grands et puissants c’était (pour ὡς οὗτοι εἴησαν μεγάλα τε, etc.) ; αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασις, SOPH. Ph. 1034, car ce fut-là pour toi le prétexte ; cf. HDT. 3, 83 ; THC. 1, 66, etc. ; particul. avec un superl. : αἰτία δὲ αὕτη πρώτη ἐγένετο τοῦ πολέμου, THC. 1, 55, ce fut là la première cause de lq guerre ; cf. THC. 1, 50 ; 3, 113, etc. ; ou avec une idée de nombre : πείθει Χαλκιδέας μίαν πόλιν ταύτην ἰσχυρὰν ποιήσασθαι, THC. 1, 58, il persuade aux Chalcidéens de ne fortifier de toutes leurs villes que celle-ci ;
      5 avec un adj., particul. avec les adj. collectifs ou partitifs, pour marquer une idée de lieu : πολλὰ δὲ ὁρῶ ταῦτα πρόϐατα, XÉN. An. 3, 5, 9, je vois là une grande quantité de brebis ; ou de temps ; ἄλλος δ' αὖτέ τις οὗτος ἀνέστη, OD. 20, 380, l’autre (de tes hôtes) s’en est allé (prophétiser ailleurs) ; ou comme attribut : ταῦτα ἕκαστα λέγων, OD. 14, 362, racontant ces choses l’une après l’autre, en détail ;
      6 avec un pron. qui lui sert d’attribut ou auquel οὗτος lui-même sert d’attribut : avec un pron. pers. ou joint à une 2^e ou 3^e pers. du verbe au sens de ici, là : οὗτος σύ, SOPH. O.R. 532, 1121, toi là ; τίς δὴ οὗτος κατὰ νῆας ἔρχεαι οἶος ; IL. 10, 82, litt. qui vas-tu là seul auprès des vaisseaux, càd. qui es-tu, toi qui vas, etc. ? — avec un pron. interr. : τί τοῦτ' ἔλεξας ; SOPH. Ph. 1172, que veux-tu dire par là ? que dis-tu là ? τί τοῦτό φασι κήρυγμα θεῖναι τὸν στρατηγόν ; SOPH. Ant. 7, qu’est-ce que cet ordre, que le roi, dit-on, a fait proclamer ? ποίοισι τούτοις (s.-e. μαντεύμασι) ; SOPH. O.C. 388, qu’est-ce que ces oracles (auxquels tu te fies) ? — avec un pron. relat. avec idée de lieu : ὅντινα τοῦτον ἄγει, IL. 11, 642, celui qu’il conduit là ; οἷον μέν τινα τοῦτον ἔχεις ἀλήτην ; OD. 20, 377, quel est ce mendiant que tu as là ! ὃ σὺ λέγεις τοῦτο, PLAT. Prot. 342 a, ce que tu dis là ; — avec un pron. possess. : πατὴρ οὗτος σός, SOPH. El. 530, ton illustre père (dont tu parles sans cesse) ; τοὺς ἐμοὺς τούτους ἑταίρους, XÉN. Mem. 7, 3, 30, mes amis que voici ; — avec ἐκεῖνος ; — avec αὐτός : οὗτος αὐτός ou αὐτὸς οὗτος, celui-ci justement, précisément celui-là (v. αὐτός) ; οὗτος ὁ αὐτός, SOPH. Ph. 127, précisément ce même-ci ;
      7 avec un nombre cardinal ou ordinal au sens de à partir de maintenant, maintenant : τέθνηκε ταῦτα τρία ἔτη, LYS. 109, 10, il est mort, il y a trois ans maintenant ; ἑνδέκατον μῆνα τουτονί, DÉM. 98, 11, voici le onzième mois ;
      8 avec des locut. adv. : τὰ νῦν ταῦτα, ALC. 3, 58 ; τὰ νῦν δὴ ταῦτα, ALC. 3, 72, précisément maintenant ;
B οὗτος seul ou en relat. avec d’autres démonstr. :
   I employé sans oppos. à un autre démonstr., οὗτος se rapporte soit à ce qui précède (v. ci-dessus A, II, 2) soit à ce qui suit (v. ci-dessus A, II, 3) ;
   II employé par opp. à ἐκεῖνος et à ὅδε, οὗτος marque la corrélat. comme il suit :
      1 p. opp à ἐκεῖνος, οὗτος se rapporte d’ord. à l’objet le plus proche, ἐκεῖνος à l’objet le plus éloigné, ATT. ; p. suite, οὗτος sert à désigner les choses présentes : ταῦτα, ATT. les choses de ce monde ; ttef. οὗτος se rapporte qqf. à l’objet le plus éloigné, lorsque c’est celui sur lequel on veut insister, et ἐκεῖνος au plus proche, s’il est considéré comme secondaire ;
      2 p. oppos. à ὅδε, si les deux objets auxquels correspondent les deux pronoms se trouvent mentionnés antérieurement, οὗτος se rapporte dans Homère au plus éloigné, ὅδε au plus proche ; chez les Att. au plus proche, ὅδε au plus éloigné : τούτω μὲν θεράποντε κομείτων· τώδε δὲ νῶϊ ἰθύνομεν, IL. 8, 109, ces deux-là (les coursiers de Nestor, mentionnés au v. 104) que deux serviteurs s’en chargent ; ces deux-ci (ceux d’Énée, au v. 108) nous deux conduisons-les ; οὐκ ἔστι σοι ταῦτ', ἀλλά σοι τάδ' ἔστ' ἀλάστωρ οὑμός, SOPH. O.C. 785, ce n’est pas cela qui doit t’échoir en partage, mais bien ceci, je veux dire mon mauvais génie ; si les deux idées auxquelles se rattachent les deux pron. sont exprimées, l’une avant ces deux pron., l’autre après, οὗτος se rapporte à ce qui précède, ὅδε à ce qui suit : ἀλλὰ ταῦτα μὲν δὴ σὺ λέγεις· παρ' ἡμῶν δὲ ἀπάγγελλε τάδε, ὅτι, etc. XÉN. An. 2, 1, 10, ainsi donc voilà ce que tu dis ; eh bien retourne annoncer de notre part ceci, à savoir que, etc. ;
C οὗτος emphatique : οὗτος s’emploie qqf. emphatiq. :
      1 au sens de le fameux, le célèbre : τούτους τοὺς πολυτελεῖς χιτῶνας, XÉN. An. 1, 5, 8, les fameux vêtements de luxe des Perses ; οἱ τὰς τελετὰς ἡμῖν οὗτοι καταστήσαντες, PLAT. Phæd. 69 c, les célèbres fondateurs des mystères ; cf. PLAT. Phæd. 115 c, etc. ;
      2 dans la langue politique pour désigner un adversaire, en parl. de Philippe, DÉM. Phil. 1, § 3 ; Ol. 2, § 15 ; en parl. des orateurs du parti adverse, DÉM. Phil. 1, § 1, Chers. § 7 ;
      3 dans la langue judiciaire οὗτος pour désigner l’adversaire, plaignant ou défendeur (contrairem. au latin où hic désigne le client, iste l’adversaire) DÉM. 459, 7 ; οὗτοι pour désigner les juges, la cour, DÉM. 558, 25 ; 958, 27 ;
D οὗτος marquant une idée de lieu : οὗτος marque souv. une idée de lieu au sens du franç. ici, là : πολλὰ ὁρῶ ταῦτα πρόϐατα (v. ci-dessus A, III) XÉN. An. 3, 5, 9, je vois là beaucoup de brebis ; cf. PLAT. Crit. 4 c ; AR. Av. 297 ; particul. en relat. avec un voc. (cf. lat. heus tu, heus !) : οὗτος σύ, SOPH. O.R. 532, 1121 (cf. ci-dessus A, IV, 1) eh ! toi là ; de même ὦ οὗτος, Αἶαν, SOPH. Aj. 89, eh ! toi, Ajax ! ou répété : ὦ οὗτος, οὗτος, SOPH. O.C. 1627 ; AR. Vesp. 1364 ; ou sans voc. avec un verbe à la 2^e pers. : οὗτος, τί ποιεῖς, ESCHL. Suppl. 911, eh ! toi, que fais-tu ? cf. IL. 10, 82 (v. ci-dessus, A, IV, 1) ; SOPH. Aj. 71, 1047, etc. ; rar. en ce sens au fém. αὕτη σύ, AR. Th. 610 ; αὕτη, EUR. Med. 922, eh toi ! même avec un verbe à la 3^e pers. emphatique pour la 2^e ou la 1^e : οὑτοσὶ ἀνὴρ οὐ παύσεται φλυαρῶν, PLAT. Gorg. 489 b, cet homme ne cessera pas son bavardage, pour : tu ne veux donc pas cesser de bavarder ; cf. PLAT. Euthyd. 296 a ; οὐχ ἑκὰς οὗτος ἀνὴρ ὃς λαὸν ἤγειρα, OD. 2, 40, voici l’homme, càd. c’est moi qui ai rassemblé le peuple ;
E οὗτος suivi de ὅς : οὗτος s’emploie au sens détermin. en relat. avec ὅς (cf. lat. is) : au sens de celui qui ; οὐκ ἔσθ' οὗτος ἀνὴρ διερὸς βροτὸς οὐδὲ γένηται, ὃς, etc. OD. 6, 201, il n’est pas d’homme vivant et il ne saurait y en avoir qui, etc. ; τοῦτο δέ τοι ἐρέω, ὅ μ' ἀνείρεαι, IL. 3, 177, je vais te dire ce que tu me demandes ; la propos. annoncée par ὅς peut être placée la première, SOPH. Ph. 1247 ; PLAT. Gorg. 469 c ;
F οὗτος redondant :
      1 οὗτος désigne qqf. par pléonasme un suj. ou un rég. déjà exprimé, particul. lorsque ce suj. ou ce rég. au lieu d’être immédiat. suivis du verbe auquel ils se rattachent, s’en trouvent séparés par une ou plus. propos. incidentes : Κλέαρχος δὲ Τολμίδην…, τοῦτον ἐκέλευσεν, XÉN. An. 2, 3, 20, Kléarkhos s’adressant à Tolmidès…, s’adressant donc à Tolmidès lui ordonna ; avec attract. : τὸν ἄνδρα τοῦτον, ὃν πάλαι ζητεῖς, οὗτός ἐστιν ἐνθάδε, SOPH. O.R. 450, cet homme que tu cherches depuis longtemps, cet homme il est ici ; avec répét. du subst. : Δαρεῖος βουλόμενος Ἰνδὸν ποταμόν, ὃς κροκοδείλους παρέχεται, τοῦτον τὸν ποταμὸν εἰδέναι, HDT. 4, 44, Darius voulant voir le fleuve Indos, où l’on trouve des crocodiles, voulant, dis-je, voir ce fleuve ;
      2 particul. dans les locut. καὶ οὗτος, καὶ ταῦτα, etc. pour insister sur une pers. ou sur une chose déjà mentionnées, au sens du franç. « et cela » « et en outre » : ἀπόρων ἐστὶ καὶ ἀμηχάνων καὶ τούτων πονηρῶν, XÉN. An. 2, 5, 21, c’est le fait de gens sans ressources, sans talent, et en outre méchants ; ἄνδρα γενναῖον θανεῖν, καὶ ταῦτα πρὸς γυναικός, ESCHL. Eum. 627, qu’un homme généreux soit mort, et cela de la main d’une femme ; particul. avec un part. : Μένωνα δὲ οὐκ ἐζήτει, καὶ ταῦτα παρὰ Ἀριαίου ὤν, XÉN. An. 2, 4, 15, il ne cherchait pas Ménon, et cela bien qu’étant là envoyé par Ariæos ; cf. THC. 4, 55 ; XÉN. Ages. 1, 2, etc. ;
G οὗτος au sens d’un pron. pers. : οὗτος a qqf. simpl. la valeur d’un pron. pers. :
      1 particul. en prose ion. dans Hérodote au sens du franç. lui, pour annoncer qu’une pers. prend la parole, HDT. 1, 180 ;
      2 lorsque οὗτος rappelle un premier οὗτος désignant la même pers. soit dans la même propos. : τοῖσιν τούτου τοῦτον μέλεσιν κελαδοῦντες, AR. Ran. 1526, célébrant celui-ci par ses chants ; soit dans une autre propos. PLAT. Lach. 200 c ;
H Locut. adv. :
   I τοῦτο :
      1 à cause de cela, c’est pour cela que, c’est pourquoi : καὶ μὴν μάλιστα τοῦτ' ἀφικόμην, ὅπως, etc. SOPH. O.R. 1005, c’est précisément pour cela que je suis venu, pour, etc. ; αὐτὸ τοῦτο, PLAT. Conv. 204 a, etc. précisément pour cela ;
      2 τοῦτο μὲν…, τοῦτο δέ, tantôt…, tantôt ; une fois, ensuite, HDT. 4, 76, etc. ; SOPH. Aj. 670, etc. ; τοῦτο μὲν…, μετὰ δέ, HDT. 6, 125, m. sign. ; τοῦτο μὲν…, ἔπειτα δέ, SOPH. Ant. 61, m. sign. ; τοῦτο μὲν…, εἶτα, SOPH. Ph. 1345, m. sign. ; τοῦτο μὲν…, ἀλλά, DÉM. 597, 5, m. sign. ; τοῦτο μὲν…, δὲ δή, HDT. 3, 108, m. sign. ;
   II ταῦτα :
      1 à cause de cela, c’est pour cela que, c’est pourquoi : ταῦτ' ἄρ' ἀκούσασ' αὐτῶν τὸ φθέγμ' ἡ ψυχή μου πεπότηται, AR. Nub. 319, c’est pourquoi mon âme a déployé ses ailes en les écoutant ; cf. IL. 11, 693 ; XÉN. Cyr. 4, 1, 27, etc. ; ταῦτ' οὖν, SOPH. Tr. 550 ; AR. Av. 120, etc. m. sign. ; ταῦτα δέ, ARSTT. Probl. 2, 30, m. sign. ; αὐτὰ ταῦτα, PLAT. Prot. 310 e, précisément pour cela ;
      2 καὶ ταῦτα, et cela (v. καὶ ταῦτα, et cela, ci-dessus F, 2) ;
   III ταύτῃ :
      1 avec idée de lieu (s.-e. τῇ χώρᾳ) dans cette contrée, à cette place, de ce côté, ici, SOPH. Ph. 1331 ; THC. 2, 80, etc. ; ou à ce point, XÉN. Hier. 7, 12 ; Mem. 3, 5, 2, etc. ; ou (s.-e. ὁδῷ) : de cette façon, par ce moyen, ainsi, par conséquent, ESCHL. Pr. 189 ; SOPH. Ant. 722 ; EUR. Med. 365, etc. ;
      2 en corrélat. avec ὥσπερ, PLAT. Rsp. 330 c ; avec ὅπῃ, XÉN. Cyr. 8, 3, 2 ; joint à οὕτω : καὶ οὕτω καὶ ταύτῃ, PLAT. Leg. 714 d ; οὕτω τε καὶ ταύτῃ, ibid. 681 d, ainsi et non autrement ; ou à cause de cela, pour cela, LUC. Nigr. 23, etc. ;
   IV ἐκ τούτου et ἐκ τούτων : ensuite, après cela, XÉN. Hell. 3, 1, 6 ; Œc. 2, 1 ; à partir de ce moment, XÉN. Mem. 3, 5, 4 ; ou c’est pourquoi, XÉN. An. 3, 3, 5 ;
   V ἐν τούτῳ, ἐν τούτοις, à ce moment, en même temps, cependant, THC. 7, 30 ; XÉN. An. 4, 5, 7 ; Mem. 2, 1, 27 ; PLAT. Conv. 220 b, etc. ; ou conformément à cela, jusqu’à ce point, THC. 1, 37 ; 2, 8, etc.

➳ Les Ion. insèrent un ε avant la finale aux cas où cette finale est longue : τουτέου, ταυτέης ; τουτέων, etc. ; nom. plur. dor. τοῦτοι, ταῦται, DYSC. Synt. p. 111, 22, etc. ; att. avec ι final οὑτοσί, αὑτηΐ, τουτί, gén. τουτουΐ, dat. τουτῳΐ, acc. τουτονί ; plur. nom. οὑτοιΐ, neutre ταυτί, gén. τουτωνί, ταυτασί ; avec addit. de γε : αὑτηΐ avec addit. de γε : αὑτηΐ γε ou αὑτήγι, AR. Ach. 784 ; τουτογί, AR. Vesp. 781, Av. 894, etc. ; acc. sg. masc. τουτονί γε ou τουτονγί, AR. Lys. 604 ; pl. neutre ταυταγί p. ταυτί γε, AR. Eq. 492, Pax 1057, etc. ; avec addit. de μέν : τουτονμενί, AR. Ran. 965 ; avec addit. de δέ : τουτοδί, AR. Pl. 22, 227 ; avec le ν euph. dans les formes terminées en σι : οὑτοσίν ; dans ces diverses formes l’ι est long, la voyelle longue précédente devient brève : αὑτηΐ [‒ ⏑ ‒] AR. Nub. 21 ; τουτῳΐ [‒ ⏑ ‒] AR. Pl. 44 ; οὑτοιΐ [‒ ⏑ ‒], AR. Ach. 40, etc.

Étym. ὁ, αὐτός.

'

αὕτη, τοῦτο, gen. τούτου, ταύτης, τούτου, etc. ; the dual fem. never in Att., v. ὁ, ἡ, τό, init. ; — demonstr. Pron., this, common from Hom. downwds.
ORIGIN and FORMS; οὗτος, αὕτη, τοῦτο prob. arose from a reduplication of the demonstr. ὁ, ἡ, τό with insertion of -υ- (= Skt. Particle u), e.g. ταῦτα fr. ταυ-τα ; Dor. gen. sg. fem. τούτας Philol. 11; nom. pl. τοῦτοι, ταῦται A.D. Synt. 111.23; the former occurs Sophr. 24, GDI 3045 B 6 (Selinus), SIG 339.16 (Rhodes, iii BC), etc., the latter is dub. in Sophr. 97, certain in SIG 241 B 117 (Delph., iv BC); in Boeot. all forms begin with οὑτ-, as gen. sg. neut. οὕτω Supp.Epigr. 3.359.11 (iii BC); acc. sg. fem. οὕταν Corinna Supp. 2.80; acc. pl. neut. οὗτα SIG 1185.20 (Tanagra, iii BC), etc. ; gen. pl. fem. Att. τούτων, Cret. ταυτᾶν Leg. Gort. 5.19; neut. ταύτων Michel 1334.10 (Elis, iv BC). — In Ion. sts. written ταότην, ταοτα, SIG 283.19 (Chios, iv BC), 46.7 (Halic., v BC), al. — In Att. οὗτος was freq. strengthd. by the demonstr. -ί, οὑτοσί, αὑτηΐ, τουτί, gen. τουτουί, dat. τουτῳί, acc. τουτονί ; pl. nom. οὑτοιΐ, neut. ταυτί, etc., this man here; sts. a Particle is inserted between the Pron. and -ί, as αὑτηγί for αὑτηΐ γε, Ar. Ach. 784; τουτογί for τουτί γε, Id. V. 781, Av. 894, al. ; ταυταγί for ταυτί γε, Id. Eq. 492, Pax 1057, al. ; τουτοδί for τουτὶ δέ, Id. Pl. 227; τουτουμενί for τουτουὶ μέν, Id. Ra. 965. — In codd. the ν ἐφελκυστικόν is sts. added in the forms οὑτοσίν, οὑτωσίν, and οὑτοσίν is said to be Att. by A.D. Pron. 59.24, 82.11. [This ι is always long, and a long vowel or diphthong before it becomes short, as αὑτηΐ, τουτῳΐ, οὑτοιΐ, Ar. Nu. 201, Pl. 44, Ach. 40, etc.]
USAGE in regard to CONCORD. οὗτος is freq. used as a Pron. Subst.; hence neut. is folld. by gen., κατὰ τοῦτο τῆς ἀκροπόλιος Hdt. 1.84; εἰς τοῦθ’ ὕβρεως ἐλήλυθεν D. 4.37; εἰς τοῦθ’ ἥκεις μανίας Id. 36.48; ταῦτα τῶν μαθημάτων Pl. Euthd. 278b; but quite as freq. as Adj., in which case its Subst. commonly takes the Art., οὗτος ὁ ἀνήρ or ὁ ἀνὴρ οὗτος. — But the Art. is absent, always in Ep. Poets (exc. Od. 18.114), οὗτος ἀνήρ Il. 14.471, Od. 1.406, etc. ; sts. also in Trag., A. Pers. 122 (lyr.), 495, S. Ph. 406, OC 471, 1177; once in an Inscr., τοπεῖα ; τούτων τὰ ἡμίσεα τοπείων IG2². 1622.135 (iv BC). sts. when the Noun is so specified that the Art. is not needed, ἐς γῆν ταύτην…, ἥντινα νῦν Σκύθαι νέμονται Hdt. 4.8; ταύτας ἃς οἱ πατέρες παρέδοσαν μελέτας Th. 1.85, cf. Pl. R. 449d, etc. ; πατὴρ σὸς οὗτος, ὃν θρηνεῖς ἀεί S. El. 530. when οὗτος is used in local sense, here, v. infr. c. 1.5. when the Noun with which οὗτος agrees stands as its Predicate, αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασις S. Ph. 1034; δικαστοῦ αὕτη ἀρετή [ἐστι] Pl. Ap. 18a; this exception extends to cases in which the Predicate is not so distinctly separated from the Subject, αἰτίαι μὲν αὗται προυγεγένηντο these were the grievances which already existed, Th. 1.66; ταύτην φήμην παρέδοσαν this was the report which…, Pl. Phlb. 16c; freq. with a Sup., κίνησις αὕτη μεγίστη δὴ… ἐγένετο this was notably the greatest movement which…, Th. 1.1, cf. 3.113; with πρῶτος Id. 1.55, 98, 6.31, Ev. Luc. 2.2. when 3rd pers. is used for 2nd to express contempt, οὗτος ἀνήρ, οὑτοσὶ ἀνήρ, Pl. Grg. 467b, 489b, etc. though οὗτος usu. agrees with the Noun that serves as Predicate, it is not rare to find it in the neut., μανία δὲ καὶ τοῦτ’ ἐστί E. Ba. 305; τοῦτο γάρ εἰσι… εὔθυναι D. 19.82, etc. ; and in pl., οὐκ ἔστι ταῦτα ἀρχή Aeschin. 3.13; ταῦτ’ ἐστὶν ὁ προδότης Id. 2.166; so with an explanatory clause added, τοῦτο γάρ ἐστιν ὁ συκοφάντης, αἰτιᾶσθαι μὲν πάντα ἐξελέγξαι δὲ μηδέν D. 57.34. so also with a Noun in apposition, τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει, κίθαρις καὶ ἀοιδή Od. 1.159; τούτου τιμῶμαι, ἐν πρυτανείῳ σιτήσεως Pl. Ap. 36e, cf. E. Fr. 323.3, etc. the neut. also may refer to a masc. or fem. Noun, καρπὸν φορέει κυάμῳ ἴσον ; τοῦτο ἐπεὰν γένηται πέπον κτλ. Hdt. 4.23, cf. X. An. 1.5.10, etc. the neut. is also used of classes of persons, μελιτοπῶλαι καὶ τυροπῶλαι ; τοῦτο δ’ εἰς ἕν ἐστι συγκεκυφός Ar. Eq. 854, cf. Pl. Lg. 711a; or of an abstract fact, οὐκ Ἰοφῶν ζῇ· — τοῦτο γάρ τοι καὶ μόνον ἔτ’ ἐστὶ λοιπὸν ἀγαθόν Ar. Ra. 73. with Prons., personal, οὗτος σύ, in local sense, v. infr. c. 1.5. interrog., τί τοῦτ’ ἔλεξας ; what is this that… ? S. Ph. 1173 (lyr.), cf. Ant. 7; ποίοισι τούτοις ; for ποῖά ἐστι ταῦτα οἷς [ἔχεις ἐλπίδα]; Id. OC 388, cf. Ant. 1049; Νέστορ’ ἔρειο ὅν τινα τοῦτον ἄγει whom he brings here, Il. 11.612. with οἷος, Od. 20.377, Pl. Phd. 61c. possess., πατὴρ σὸς οὗτος this father of thine, S. El. 530, cf. X. An. 7.3.30. demonstr., οὗτος ἐκεῖνος, τὸν σὺ ζητέεις, where ἐκεῖνος is the Predicate, Hdt. 1.32; τοῦτ’ ἔστ’ ἐκεῖνο E. Hel. 622, cf. Or. 804; αὐτὸ τοῦτο, v. αὐτός 1.7; τοῦτον τὸν αὐτὸν ἄνδρα this same man, S. Ph. 128. exceptionally, Διφίλου οὗτος ὅδ’ ἐστὶ τύπος IG 12(5).300 (Paros). ἄλλος τις οὗτος ἀνέστη another man here, Od. 20.380. with Numerals, τέθνηκε ταῦτα τρία ἔτη these three years, Lys. 7.10codd. ; [στρατείαν] ἑνδέκατον μῆνα τουτονὶ ποιεῖται for these eleven months, D. 8.2, cf. 3.4; τριακοστὴν ταύτην ἡμέραν Men. Epit. 27; ταύτας τριάκοντα μνᾶς D. 27.23, cf. Pl. Grg. 463b, etc.
SIGNIFICATION AND SPECIAL IDIOMS; this, to designate the nearer, opp. ἐκεῖνος, that, the more remote, ταῦτα, like τὰ ἐνταῦθα, things round and about us, earthly things, Pl. Phd. 75e (v.l.); cf. ὅδε init. ; but οὗτος sts. indicates that which is not really nearest, but most important, δεῖ… τὸ βέλτιστον ἀεί, μὴ τὸ ῥᾷστον λέγειν ; ἐπὶ ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἡ φύσις αὐτὴ βαδιεῖται, ἐπὶ τοῦτο δὲ κτλ. D. 8.72, cf. 51.3 and 18. when, of two things, one precedes and the other follows, ὅδε prop. refers to what follows, οὗτος to what precedes, οὐκ ἔστι σοι ταῦτ΄, ἀλλά σοι τάδ’ ἔστι S. OC 787, cf. ὅδε III. 2; freq., however, where there are not two things, οὗτος refers to what follows, Il. 13.377, Od. 2.306, etc. ; οὔκουν… τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι… ; A. Pr. 379, etc. οὗτος is used emphat., generally in contempt, while ἐκεῖνος denotes praise, ὁ πάντ’ ἄναλκις οὗτος, i.e. Aegisthus, S. El. 301; τούτους τοὺς συκοφάντας Pl. Cri. 45a; so D. de Coron. uses οὗτος of Aeschines, ἐκεῖνος of Philip; but οὗτος is used of Philip, D. 2.15, 4.3. of what is familiar, τούτους τοὺς πολυτελεῖς χιτῶνας, of the Persians, X. An. 1.5.8; οἱ τὰς τελετὰς… οὗτοι καταστήσαντες Pl. Phd. 69c, cf. Men. 80a; τὸ θυλακῶδες τοῦτο the familiar bag-like thing, Thphr. HP 3.7.3, cf. 3.18.11, 4.7.1; οἱ τὰς κόρας ταύτας ὠνούμενοι τοῖς παισίν D.Chr. 31.153. in Att. law-language, οὗτος is commonly applied to the opponent, whether plaintiff (as in Aeschin. 2.130) or defendant (as in Id. 1.1); so, in the political speeches of D., οὗτοι are the opposite party, 4.1, 8.7, etc. ; but in the forensic speeches, οὗτοι freq. means the judges, the court, 21.134, 36.47. much like an Adv., in local sense (cf. ὅδε init.), τίς δ’ οὗτος κατὰ νῆας… ἔρχεαι ; who art thou here that comest… ? Il. 10.82; freq. in Att., τίς οὑτοσί ; who΄s this here? Ar. Ach. 1048; πολλὰ ὁρῶ ταῦτα πρόβατα I see many sheep here, X. An. 3.5.9 (as v.l.); with Pron. of 2 pers., οὗτος σύ ho you! you there! S. OT 532, 1121, E. Hec. 1280, etc. ; and then οὗτος alone like a voc., οὗτος, τί ποιεῖς ; A. Supp. 911, cf. S. Aj. 71, E. Alc. 773, Ar. Eq. 240, Nu. 220, al. ; with a pr. n., ὦ οὗτος, Αἴας S. Aj. 89; ὦ οὗτος οὗτος, Οἰδίπους Id. OC 1627, cf. Ar. V. 1364; with voc., βέντισθ’ οὗτος Theoc. 5.76; — the fem. is rarer, αὕτη E. Med. 922; αὕτη σύ Ar. Th. 610. — This phrase mostly implies anger, impatience, or scorn. simply as antec. to ὅς, Od. 2.40, S. OT 1180, etc. ; freq. following relat. clause, ἅ γ’ ἔλαβες,… μεθεῖναι ταῦτα Id. Ph. 1247, cf. 1319, Ant. 183, 203, Pl. Grg. 469c. = τοιοῦτος, οὗτος ἐγὼ ταχυτᾶτι Pi. O. 4.26; σὺ τοίνυν οὗτος εὑρέθης D. 18.282, cf. 173. after a parenthesis, the Subject, though already named, is freq. emphat. repeated by οὗτος, οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Ἀριστέης…, οὐδὲ οὗτος προσωτέρω… ἔφησε ἀπικέσθαι Hdt. 4.16, cf. 81 (s.v.l.), 1.146, Pl. Phd. 107d, etc. καὶ οὗτος is added to heighten the force of a previous word, ξυνεστῶτες… ναυτικῷ ἀγῶνι, καὶ τούτῳ πρὸς Ἀθηναίους Th. 4.55, cf. Hdt. 1.147, 6.11, etc. ; so οὐδὲ τούτου Aeschin. 2.100; v. infr. VIII. 2. repeated, where for the second we should merely say he or it, τοῖσιν τούτου τοῦτον μέλεσιν… κελαδοῦντες Ar. Ra. 1526, cf. Pl. La. 200d. ταῦτα is used in some special phrases, ταῦτ΄, ὦ δέσποτα yes Sir (i.e. ἔστι ταῦτα, ταῦτα δράσω, etc.), Ar. V. 142, Pax 275, cf. Eq. III; so ταῦτα δή Id. Ach. 815; ταῦτά νυν Id. V. 1008; so also ἦν ταῦτα even so, true, E. Ph. 417. ταῦτα μὲν δὴ ὑπάρξει so it shall be, Pl. Phd. 78a. καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα so much for that, freq. in Att., as Pl. Smp. 220c. ταῦτα at end of a formula in epitaphs, etc., prob. short for ταῦτα οὕτως ἔχει or ὁ βίος ταῦτά ἐστιν, e.g. οὐδὶς (= -εὶς) ἀθάνατος ; ταῦτα IG 14.420; Προκόπι ταῦτα ib. 1824; χαίρεται (= -τε) ταῦτα ib. 1479, etc. ; similarly perh. in a letter, ἂμ μὴ πέμψῃς, οὐ μὴ φάγω, οὐ μὴ πείνω. ταῦτα POxy. 119.15 (ii/iii AD). Adverbial usages; ταῦτα abs., therefore, that is why…, Il. 11.694; ταῦτ’ ἄρα Ar. Ach. 90, Nu. 319, 335, 394, al., X. Smp. 4.55; ταῦτα δή A. Pers. 159, Pl. Smp. 174a; ταῦτ’ οὖν S. Tr. 550, Ar. V. 1358, etc. ; αὐτὰ ταῦτα ἥκω, ἵνα… Pl. Prt. 310e; τοῦτο is rare in this sense, τοῦτ’ ἀφικόμην, ὅπως… εὖ πράξαιμί τι S. OT 1005; αὐτὸ γὰρ τοῦτο just because of this, Pl. Smp. 204a. πρὸς ταῦτα so then, therefore, prop. used in indignant defiance, A. Pr. 992, 1043, S. Aj. 971, 1115, 1313, OT 426, OC 455, etc. καὶ ταῦτα, adding a circumstance heightening the force of what has been said, and that, ἄνδρα γενναῖον θανεῖν, καὶ ταῦτα πρὸς γυναικός A. Eu. 627; but mostly with a part., ὅς γ’ ἐξέλυσας ἄστυ…, καὶ ταῦθ’ ὑφ’ ἡμῶν οὐδὲν ἐξειδὼς πλέον S. OT 37, cf. Ar. Ra. 704, Pl. Phdr. 241e, etc. ; or with a part. omitted, ἥτις… τὴν τεκοῦσαν ὕβρισεν, καὶ ταῦτα τηλικοῦτος (sc. οὖσα) S. El. 614; so καὶ ταῦτα μέντοι Pl. Erx. 400b. καὶ ταῦτα anyhow, no matter what happens (or happened), ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὢν καὶ ταῦτα you tried, but were no good anyhow, i.e. try as you might, Id. R. 341c, cf. Diod.Com. 3.5. τοῦτο μέν…, τοῦτο δέ… on the one hand…, on the other…, partly…, partly…, very freq. in Hdt., as 1.161, al. ; τοῦτο μέν is sts. answered by δέ only, 4.76, S. Aj. 670, OC 440; by δὲ αὖ, Hdt. 7.176; by ἔπειτα δέ, S. Ant. 61; by ἀλλά, D. 22.13; by εἶτα, S. Ph. 1345; by τοῦτ’ αὖθις, Id. Ant. 165. dat. fem. ταύτῃ, on this spot, here, ταύτῃ μὲν…, τῇδε δ’ αὖ… Id. Ph. 1331; ἀλλ’ ἐὰν ταύτῃ γε νικᾷ, ταυτῃὶ πεπλήξεται Ar. Eq. 271, cf. Th. 1221.
in this point, herein, μηδὲν ταύτῃ γε κομήσῃς Id. Pl. 572, cf. X. Hier. 7.12, etc.
in this way, thus, A. Pr. 191, S. OC 1300, etc. ; οὐ… ταῦτ’ ἐστί πω ταύτῃ Ar. Eq. 843; ἀλλ’ οὔτι ταύτῃ ταῦτα E. Med. 365, cf. A. Pr. 511; antec. to ὥσπερ, Pl. R. 330c; to ὅπῃ, X. Cyr. 8.3.2; οὕτω τε καὶ ταύτῃ γίγνοιτο Pl. Lg. 681d; καὶ οὕτω καὶ ταύτῃ ἂν ἔχοι ib. 714d; ταύτῃ καλεῖσθαι, etc., like οὕτω κ., Sch. Pl. Smp. 215b. ἐκ τούτου or τούτων thereupon, X. HG 3.1.6, Oec. 2.1; therefore, Id. An. 3.3.5. ἐν τούτῳ in that case, Pl. R. 440c.
in the meantime, Hdt. 1.126, Th. 3.72, X. Mem. 2.1.27. πρὸς τούτοις (-οισι) besides, Hdt. 2.51, Pl. Prt. 326a, X. Mem. 2.4.4, Ar. Pl. 540.

αὕτη, τοῦτο (für *τοῦτος, *ταύτη, von welchen Formen auch die andern Casus genommen werden, nur nom. plur. masc. u. fem. lautet noch οὗτοι, αὗται, vgl. ὁ, ἡ, τό), demonstrat. zu ΠΟΣ, bestimmter hinweisend als ὁ ;
1) dieser, diese, dieses, Hom. u. Folgde ; mit Hinweisung auf einen Relativsatz, οὐχ ἑκὰς οὗτος ἀνήρ, ὃς λαὸν ἤγειρα, Od. 2.40, 6.201, 7.48 u. sonst ; Hes. O. 291 ; πάντες οὗτοι, οὓς ὁρᾶτε, βάρβαροι, Xen. An. 1.5.16 ; ὅλην ταύτην, ἣν λέγεις, κοινωνίαν, Plat. Rep. V.449e ; auch ταῦτα ἕκαστα λέγων, ὅσα δὴ πάθες, Od. 14.362 ; oft dem Relativum nachgstzt, s. 2c ; – ohne dieses, bald stärker, bald schwächer hinzeigend, sowohl substantivisch allein stehend, οὗτος δέ μοι φίλος μέγιστος Soph. Phil. 581, öfter bei den Tragg., wie in Prosa, als auch adjektivisch, wo dann das dabeistehende Substantivum regelmäßig den Artikel bei sich hat, entweder οὗτος ὁ σοφός, Soph. O.R. 568, oder umgestellt, ὁ μάντις οὗτος, 562 ; τούτου τἀνδρός, Tr. 350 ; τοῦ λόγου τούτου, O.R. 520 ; ἡ σεμνὴ αὕτη καὶ θαυμαστὴ ἡ τῆς τραγῳδίας ποίησις, Plat. Gorg. 502b ; ἀναδήσω καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, Symp. 213e. – Wenn der Artikel fehlt, so ist das Substantivum als Prädicat zu betrachten, ταύτην, ἔφη, γνώμην ἔχω ἔγωγε, eigtl. dies habe ich als meine Ansicht, dies ist meine Ansicht, Xen. An. 2.2.12 ; ἔνεστι γάρ πως τοῦτο τῇ τυραννίδι νόσημα, eigtl. dies als eine Krankheit ; τούτῳ γὰρ Ἄρης βόσκεται φόνῳ βροτῶν, Aesch. Spt. 226, wo das subst. als eine Erklärung hinzugesetzt ist, daran, nämlich am Morde ; αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασις, Soph. Phil. 1022, u. öfter, wo also οὗτος ebenfalls substantivisch gebraucht ist, obwohl an manchen Stellen der Dichter der Artikel, wie auch in anderen Vrbdgn bloß ausgelassen scheint. – Eben so ist es aufzufassen, wo es ausdrücklich auf Etwas hinzeigt und im Deutschen mit heda ! du da ! übersetzt werden kann, οὗτος, τί ποιεῖς ; Aesch. Suppl. 889 ; οὗτος, σὲ προσμολεῖν καλῶ, Soph. Aj. 71, vgl. 1026 ; οὗτος σύ, πῶς δεῦρ' ἦλθες ; O.R. 532 ; O.C. 1632 ; Ἱπποκράτης οὗτος, μή τι νεώτερον ἀγγέλλεις ; Plat. Prot. 310 h ; auch mit dem Artikel, ὁ Φαληρεὺς οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμενεῖς ; Symp., u. A. Daher es oft geradezu mit »hier«, »da« übersetzt werden kann, τίς δ' οὗτος κατὰ νῆας ἔρχεαι οἶος ; Il. 10.82, wer bist du, der da allein geht ? οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται, da kommt er her, Plat. Rep. I.u. A.; ὅπου 'στίν ; αὑτηΐ, da ! Ar. Nub. 214. – In solchen Vrbdgn steht das Hauptwort ohne Artikel, πολλὰ δὲ ὁρῶ ταῦτα πρόβατα, ich sehe da viel Schafe, Xen. An. 3.5.9 ; οὐ γὰρ ὁρῶμεν, εἰ μὴ ὀλίγους τούτους ἀνθρώπους, 4.7.5 ; οὗτος ἀνήρ, Plat. Gorg. 467b ; 489b, 505c ; ὃ σὺ λέγεις τοῦτο, was du da sagst, Prot. 342a ; τί οὖν δὴ τοῦτο λέγεις ; was sagst du da ? Gorg. 452d ; Ar. Pax 275 sagt auch ταῦτ', ὦ δέσποτα, hier, Herr ! oder ja, Herr !
2) Besonders zu bemerken ist
   a) daß οὗτος von ὅδε (s. dieses oben) sich so unterscheidet, daß es auf das nächst Vorhergehende, ὅδε auf das Folgende geht, ὡς, ὅταν τοῦτο λέγωμεν, τόδε λέγομεν, ὅτι, Plat. Men. 90c ; oder daß sich οὗτος auf ein entfernteres, ὅδε auf ein näheres Nomen bezieht, τούτω μὲν (auf die v. 104 erwähnten Rosse des Nestor bezüglich) θεράποντε κομείτων· τώδε (auf die von dem redenden Diomedes erbeuteten Pferde des Aeneas) νῶι ἰθύνομεν, Il. 8.109 ; zuweilen geht es aber auch auf das Folgende, 13.377, Od. 2.306 ; Her. 2.104 ; – ταῦτα, die zunächstliegenden Dinge, das Irdische, s. Heind. Plat. Phaed. 75e.
   b) wenn das, worauf durch οὗτος hingewiesen wird, nicht als gegenwärtig zu denken ist, so wird es als etwas Bekanntes, gewöhnlich Berühmtes dargestellt, ὁ μάντις οὗτος ἦν ἐν τῇ τέχνῃ, der bekannte Tiresias, von dem schon oft die Rede gewesen, Soph. O.R. 562 ; ὁ πάντ' ἄναλκις οὗτος, El. 293 ; vgl. αὕτη γὰρ ἡ λόγοισι γενναία γυνή, 279 ; οὗ ἔστιν ἐν Πυθοῖ τοῦτο τὸ καλὸν ἀνάθημα, Plat. Gorg. 472a ; Phaed. 69c ; selten verächtlich od. im üblen Sinne, wie iste, τούτους τοὺς συκοφάντας, die berüchtigten Sykophanten, Crit. 45a ; τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστάς, Symp. 181e ; ἔχοντες τούτους τοὺς πολυτελεῖς χιτῶνας, die vornehmen Perser mit ihren bekannten kostbaren Kleidern, Xen. An. 1.5.8 u. sonst. – Bes. bezieht es sich auf das, wovon eben die Rede gewesen, im Gespräch auf das, was der Andere gesagt hat, oft bei Plat., wie iste ; daher in der att. Gerichtssprache im Munde des Anwalts sowohl von dem, dessen Sache er führt, als gewöhnlich auf die entgegengesetzte Partei hinzeigend, aber auch auf die Richter, Oratt., auch, im plur., auf alle Zuhörer, Wolf Dem. Lept. p. 222 ff.
   c) ähnlich ist auch der Gebrauch des οὗτος nach einem Zwischensatze, wo es den Hauptsatz mit Nachdruck wieder aufnehmen soll, wo wir »wie gesagt« dafür setzen können, οὐδὲ Ἀριστέης, –, οὐδὲ οὗτος ἔφησε προσωτέρω ἀπικέσθαι, Her. 4.16, also auch dieser nicht, vgl. 4.81 ; καὶ τὰς ἁμάξας ἃς παρεσκευάσατο Κῦρος, ἦσαν δὲ αὗται τετρακόσιαι, καὶ ταύτας διήρπασαν, Xen. An. 1.10.18 ; Κλέαρχος δὲ Τολμίδην, ὃν ἐτύγχανεν ἔχων παρ' ἑαυτῷ κήρυκα ἄριστον τῶν τότε, τοῦτον ἐκέλευσεν, 2.3.20, wo Krüger mehrere Beispiele aus Xen. anführt, wo aber wie 5.7.30, τοὺς δὲ νεκρούς, οὓς πρόσθεν αὐτοὶ ἐκέλευον θάπτειν, τούτους διεπράξαντο, eigtl. eine Umstellung der Sätze anzunehmen, so daß τούτους τοὺς νεκρούς zusammenzuziehen u. in der Uebersetzung wenigstens es heißen kann »sie machten, daß man die Toten, welche –« ; denn oft geht der relative Satz, auf den sich οὗτος bezieht, voran, vgl. ὃς γῆν πατρῴαν ἠθέλησε μὲν πυρὶ πρῆσαι, τοῦτον πόλει τῇδ' ἐκκεκηρῦχθαι, Soph. Ant. 203 ; u. mit Wiederholung des Nomens, Δαρεῖος βουλόμενος Ἰνδὸν ποταμόν, ὃς κροκοδείλους παρέχεται, τοῦτον τὸν ποταμὸν εἰδέναι, Her. 4.44.
   d) καὶ οὗτος, wie im lat. isque, und zwar, ebenfalls das Frühere wieder aufnehmend und näher bestimmend, οὗτοι γὰρ μοῦνοι Ἰώνων οὐκ ἄγουσιν Ἀπατούρια· καὶ οὗτοι κατὰ φόνου τινὰ σκῆψιν, Her. 1.147, vgl. 6.11 ; ἀπόρων ἐστὶ καὶ ἀμηχάνων καὶ τούτων πονηρῶν, οἵτινες ἐθέλουσιν, Xen. An. 5.2.21. Bes. ist καὶ ταῦτα eine geläufige Verbindung, und noch dazu, od. mit einem ganzen Satze durch da doch, obschon zu übersetzen, ἥτις τοιαῦτα τὴν τεκοῦσαν ὕβρισεν, καὶ ταῦτα τηλικοῦτος, u. noch dazu in diesem Alter, Soph. El. 614 ; Ὅμηρος οὔτε ἰχθύσιν αὐτοὺς ἑστιᾷ καὶ ταῦτα ἐπὶ θαλάττῃ ἐν Ἑλλησπόντῳ ὄντας, obschon sie doch am Meere sind, Plat. Rep. III.404b ; vgl. Xen. An. 1.4.12 ; μένωνα δὲ οὐκ ἐζήτει, καὶ ταῦτα παρὰ Ἀριαίου ὤν, 2.4.15, eigtl. und dies tat er, obgleich er vom Ariäos kam ; Cyr. 2.2.12 ; auch nach dem partic., νῦν γοῦν, ἔφη, ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὢν καὶ ταῦτα, dennoch, Plat. Rep. I.341c. Vgl. noch Aesch. Eum. 864, Prom. 951 ; – Καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα, das wäre denn nun das, schließt eine längere Untersuchung ab, das mag denn sein, genug davon, Ar. Plut. 8 ; Plat. – Anders ist Ἀγίας καὶ Σωκράτης καὶ τούτω ἀπεθανέτην, auch diese, wie et hi, et ipsi, sie wurden ebenfalls hingerichtet, Xen. An. 2.6.30, vgl. Krüger zu 1.10.18 ; ταῦτα δὲ ποιῶν καὶ οὗτος ἀποθνήσκει, Hell. 6.4.34.
   e) in der Antwort ist τοῦτο, ταῦτα, sc. ἔστι, dies ist so, so viel, wie ja, ἐὰν δέῃ μάχεσθαι, ἆρ' οὐ πλουσίοις ἀνδράσι μαχοῦνται – ; ναὶ τοῦτό γε, Plat. Rep. IV.422b ; ἀλλ' εἰσίωμεν. – Ταῦτά γε, νῦν εἴπερ δοκεῖ, Ar. Vesp. 1008.
   f) τοῦτο geht oft auf einen ganzen Satz, der gew. mit ὅτι ausgedrückt ist, oder mit dem acc. c. inf., τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι ὀργῆς νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι ; Aesch. Prom. 377 ; ἀτὰρ φράσον μοι τοῦτο, πόσον τι πλῆθος ἦν νεῶν, Pers. 325 ; δέονται δέ σου καὶ τοῦτο, παραγενόμενον πεῖραν λαβεῖν, Xen. An. 6.4.33 ; ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου τοῦτο ἐγένετο, ἐμὲ τεθνάναι δή, Plat. Apol. 38c ; vgl. Soph. 234b, οὐκοῦν τόν γ' ὑπισχνούμενον δυνατὸν εἶναι μιᾷ τέχνῃ πάντα ποιεῖν γιγνώσκομέν που τοῦτο ὅτι δυνατὸς ἔσται ; oft bei Xen., vgl. An. 2.6.18, 3.1.7, 5.7.7 ; τοῦτο πάνυ χαλεπῶς φέρω, εἰ – Cyr. 5.5.12.
   g) wenn auch gewöhnlich in Verbindungen, wie dieses ist die Ursache, αὕτη τούτου αἰτία, Plat. Prot. 323a, gesagt wird, sich also οὗτος nach dem folgenden Prädikatssubstantivum im Genus richtet, so findet sich doch auch im Griechischen, wie bei uns, τοῦτο nicht bloß so, daß das Substantiv als eine Erklärung nachgesetzt wird, wie Xen. An. 4.6.3, τοῦτό γε δὴ μόνον διάφορον ἐν τῇ πορείᾳ ἐγένετο, ἡ τοῦ ἡγεμόνος κάκωσις καὶ ἀμέλεια, nämlich die Mißhandlung, womit man Od. 1.159 vergleichen kann, τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει, κίθαρις καὶ ἀοιδή, u. ταυτὶ γὰρ ἔγωγε ἀκούω Περικλέα πεποιηκέναι Ἀθηναίους ἀργοὺς καὶ δειλοὺς καὶ φιλαργύρους, Plat. Gorg. 515e, Rep. III.407a, sondern auch unmittelbar neben einander stehend, τοῦτό γε θάνατος ὀνομάζεται, Phaed. 67d, u. oft bei Plat. Aehnlich καὶ τοῦτο κίνδυνος, Xen. An. 7.7.31, auch das ist zu fürchten, wenn man nicht τοῦτο für den acc. erklären will, in dieser Beziehung ist zu fürchten ; denn
   h) τοῦτο u. ταῦτα stehen auch für διὰ τοῦτο, wie man es gew. erkl., oder als accus. abs., in dieser Beziehung, in dieser Rücksicht, deshalb, καὶ μὴν μάλιστα τοῦτ' ἀφικόμην, ὅπως εὖ πράξαιμί τι, Soph. O.R. 1005 ; vgl. Eur. Andr. 212, I.T. 939 ; so ταῦτ' ἄρα, ταῦτ' οὖν, Ar. Pax 406, Av. 120 ; ἀλλ' αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν ἥκω, Plat. Prot. 310e ; ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν ἴω, Symp. 174a ; vgl. Xen. Cyr. 1.4.27, der An. 4.1.21 sogar verbindet ταῦτα ἐγὼ ἔσπευδον καὶ διὰ τοῦτό σε οὐχ ὑπέμενον.
   i) τοῦτ' ἐκεῖνο, s. ἐκεῖνος u. vgl. damit τοῦτ' ἐκεῖ, gerade damals, Eur. Ion 566 ; τοῦτ' αὐτό, gerade dies, τοῦτ' αὐτό, πρέσβυ, τοῦτό μ' εἰσαεὶ φοβεῖ, Soph. O.R. 1013 ; u. eben so mit wiederholtem οὗτος, τοῦτ' αὔτ' ἔχρῃζον τοῦτό σου μαθεῖν, Tr. 407.
   k) τοῦτο μέν … τοῦτο δέ, wie τὸ μέν … τὸ δέ bilden coordinierte Sätze,
   g)teils – teils
   g), Her. u. A.; auch mit anderen Abweichungen, wie τοῦτο μέν … ἔπειτα δέ, Soph. Ant. 61, τοῦτο μέν … εἶτα, Aj. 672, O.C. 441, τοῦτο μέν … τοῦτ' αὖθις, Ant. 165. – Ταύτῃ s. besonders.

οὗτος, αὕτη, τοῦτο, genitive, τούτου, ταύτης, τούτου,
[in LXX chiefly for זֹאת ,זֶה ;]
demonstr. pron. (related to ἐκεῖνος as hic to ille),
this;
__1. as subst., this one, he;
__(a) absol.: Mat.3:17, Mrk.9:7, Luk.7:44, 45, Jhn.1:15, Act.2:15, al.; expressing contempt (cl.), Mat.13:55, 56, Mrk.6:2, 3, Jhn.6:42, al.; εἰς τοῦτο, Mrk.1:38, Rom.14:9; μετὰ τοῦτο (ταῦτα; V. Westc. on Jhn.5:1), Jhn.2:12 11:7, al.;
__(b) epanaleptic (referring to what precedes): Mat.5:19, Mrk.3:35, Luk.9:48, Jhn.6:46, Rom.7:10, al.;
__(with) proleptic (referring to what follows): before ἵνα (Bl., §69, 6), Luk.1:43, Jhn.3:19 (and freq.) 15:8, Rom.14:9, al.; before ὅτι, Luk.10:11, Jhn.9:3o, Act.24:14, Rom.2:3, al.; ὅπως, Rom.9:17; ἐάν, Jhn.13:35;
__(d) special idioms: τοῦτο μὲν . . . τ. δέ (cl), partly . . . partly. Heb.10:33; καὶ τοῦτο (τοῦτον, ταῦτα), and that (him) too, Rom.13:11, 1Co.2:2, Heb.11:12; τοῦτ᾽ ἐστιν, Mat.27:46.
__2. As adj., with subst.;
__(a) with art.
__(α) before the art.: Mat.12:32, Mrk.9:29, Luk.7:44, Jhn.4:15, Rom.11:24, Rev.19:9, al.;
__(β) after the noun: Mat.3:9, Mrk.12:16, Luk.11:31, Jhn.4:13, Act.6:13, Rom.15:28, 1Co.1:20, Rev.2:24, al.;
__(b) with subst. anarth. (with predicative force; Bl., §49, 4): Luk.1:36 2:2 24:21, Jhn.2:11 4:54 21:14, 2Co.13:1.
(AS)