'adv. et conj. touj. après un mot :
   I sans doute, réellement, en effet, joint à d’autres particules : μὲν οὖν, particul. dans les réponses : ἆρ' οὐ τόδε ἦν τὸ δένδρον, ἐφ' ὅπερ ἦγες ἡμᾶς ; — τοῦτο μὲν οὖν αὐτό, PLAT. Phædr. 230 a, n’est-ce pas là l’arbre vers lequel tu nous conduisais ? précisément, c’est celui-là ; δ' οὖν, mais réellement, mais il est certain que : Θηϐαῖοι μὲν ταῦτα λέγουσι… ; Πλαταιῆς δ' οὐχ ὁμολογοῦσι· ἐκ δ' οὖν τῆς γῆς ἀνεχώρησαν οἱ Θηϐαῖοι, THC. 2, 5, voilà ce que disent les Thébains ; les Platéens n’en conviennent pas, mais il est certain qu’ils décampèrent ; cf. HDT. 3, 80, etc. ; THC. 1, 63, etc. ; XÉN. An. 1, 2, 12, etc. ; μειράκιον, ὡς μὲν ἐγᾦμαι, καλόν τε κἀγαθὸν τὴν φύσιν, τὴν δ' οὖν ἰδέαν πάνυ καλός, PLAT. Prot. 315 e, jeune homme, à ce que je crois, d’une belle et bonne nature, mais à coup sûr de très belle apparence ; particul. pour rappeler en forme de conclusion, ce qui vient d’être dit, au sens du franç. comme on l’a dit, dis-je, comme on peut voir : τὸν δ' οὖν Ἁρμόδιον ἀπαρνηθέντα τὴν πείρασιν, THC. 6, 56, Harmodios ayant donc repoussé les avances (pour rappeler la mention de ces avances au ch. 54) ; cf. THC. 1, 3, etc. ; de même avec une conj. antér. : εἰ δ' οὖν, mais si (donc) réellement, ESCHL. Ag. 676, etc. ; PLAT. Ap. 34 d, etc. ; ἀλλ' οὖν, pourtant certainement, mais pourtant, EUR. Ion 1345 ; particul. dans le 2^e membre de phrase d’une hypothèse : εἰ καὶ σμικρά, ἀλλ' ὦν ἴση γε χάρις ὁμοίως, ὡς εἰ νῦν κοθέν τι μέγα λάϐοιμι, HDT. 3, 140, quand même le présent serait petit, ma reconnaissance serait pourtant certainement la même que si je recevais en ce moment qqe grand bienfait ; cf. PLAT. Phæd. 91 b ; EUR. Ph. 498, etc. ; καὶ οὖν, et en effet, PLAT. Prot. 309 b ; γὰρ οὖν, car vraiment, car en fait, OD. 2, 123 ; ttef. au sens de ainsi donc, IL. 2, 350 ; 11, 754, etc. ; dans les répliques : sans doute, sans contredit : οὔτ' οὖν…, οὔτε, IL. 17, 20 ; OD. 2, 200, etc. ; HDT. 9, 26, etc. ni à la vérité…, ni, etc. ; οὔτε…, οὔτ' οὖν, OD. 11, 200 ; ESCHL. Ag. 358, etc. ; SOPH. O.R. 90, etc. ni…, ni à la vérité ; οὖν s’ajoute ainsi à la négat. selon qu’on veut renforcer le 1^er ou le 2^e membre de phrase ; de même joint à εἴτε dans les interrogations disjonctives : εἰ…, εἴτ' οὖν, EUR. Alc. 141, si, ou si réellement ; εἴτ' οὖν εἴτε μή, EUR. Her. 149, si…, ou si non, si…, ou non ; avec répét. de εἴτ' οὖν : εἴτ' οὖν ἀληθὲς εἴτ' οὖν ψεῦδος, PLAT. Ap. 34 e, (après cela) que ce soit vrai, que ce soit faux ; cf. ESCHL. Ch. 682 ; avec ὥσπερ dans les propos. parenthét. : εἰ δ' ἔστιν, ὥσπερ οὖν ἔστι, θεός, PLAT. Phædr. 242 e, s’il est un dieu, comme cela est en effet ; οὗτος μὲν οἴεταί τι εἰδέναι οὐκ εἰδώς, ἐγὼ δ' ὥσπερ οὖν οὐκ οἶδα, οὐδὲ οἴομαι, PLAT. Ap. 21 d, il croit savoir qqe ch. bien que ne sachant rien ; moi, je ne crois pas savoir, comme en fait je ne sais rien ; en ce sens joint aux pron. et adv. relat. ; οἷόσπερ οὖν, tel qu’en fait, ESCHL. Ag. 607 ; ὁστισοῦν, qui que ce soit en réalité ; de même ὁσοσοῦν, HDT. 1, 99 ; ὁποιοσοῦν, ὁποσοσοῦν, ὁποτεροσοῦν, ὁποτερωσοῦν, ὁπωσοῦν, etc. (v. ces mots) ;
   II donc, eh bien :
      1 pour marquer la continuation d’un récit ou d’un raisonnement : οἱ δ' ἐπεὶ οὖν ἤγερθεν, IL. 1, 57, quand donc ils eurent été convoqués ; cf. IL. 3, 21, 154 ; 13, 1, etc. ; particul. en ce sens dans la locut. μὲν οὖν, OD. 13, 122, etc. ;
      2 pour rappeler ce qui vient d’être dit, au sens du lat. dico ou inquam, comme on l’a dit, dis-je ; particul. après une parenthèse ou un membre de phrase développé, pour ramener l’attention sur le fait énoncé, dont le développement a été interrompu : ὁ Πρόξενος, ἔτυχε γὰρ ὕστερος προσιὼν καὶ τάξις αὐτῷ ἑπομένη τῶν ὁπλιτῶν, εὐθὺς οὖν εἰς τὸ μέσον ἔθετο τὰ ὅπλα, XÉN. An. 1, 5, 14, Proxénos, car il se trouvait s’avancer le dernier avec le corps d’hoplites qui le suivait, Proxénos, dis-je, fit aussitôt poser les armes ; cf. HDT. 1, 69, etc. ; THC. 2, 16, etc. ; XÉN. Cyr. 3, 3, 9, etc. ; en ce sens, chez Hérodote, dans un second membre de phrase après un premier membre court, HDT. 1, 144 ; 9, 48 ; particul. entre une prépos. et un verbe au sens de alors ou aussitôt : ἐπεὰν τοὺς κλυστῆρας πλήσωνται, ἐν ὦν ἔπλησαν, HDT. 2, 87, après avoir rempli leurs seringues…, alors ils remplissent, etc. ; ἐπικαλέει τὸν θεόν, καὶ ἔπειτα βρόχῳ περὶ ὦν ἔϐαλε τὸν αὐχένα, HDT. 4, 60, il invoque le dieu et ensuite il jette donc un lacet autour du cou (de la victime) ; rar. ainsi construit chez les Att. AR. Ran. 1047 ; cf. EPICH. (ATH. 277 f) ; ANTH. 12, 226 ;
   III pour marquer la conséquence : par suite, d’après cela, en conséquence, donc (lat. ergo, itaque) : ἤτοι νόστος ἀπώλετο πατρὸς ἐμοῖο· οὔτ' οὖν ἀγγελίῃσ' ἔτι πείθομαι, οὔτε, etc. OD. 1, 414, en vérité, le retour de mon père est perdu ; c’est pourquoi ni je ne me fie à des messages ni, etc. ; ἐμοὶ γὰρ ἦν πρόφαντον· ὅδ' οὖν ὁ θὴρ Κένταυρος, ὡς τὸ θεῖον ἦν πρόφαντον, οὕτω μ' ἔκτεινεν, SOPH. Tr. 1162, cela m’avait été prédit ; en conséquence ce monstre, ce Centaure, comme l’oracle du dieu l’avait annoncé, me tua ainsi ; en ce sens joint à des particules : καὶ οὖν, et ainsi, et c’est pourquoi, XÉN. Cyr. 4, 1, 20 ; καὶ γὰρ οὖν, et par suite donc, XÉN. An. 1, 9, 8 ; δὴ οὖν, PLAT. Conv. 191 c ; οὖν δή, SOPH. Aj. 873, etc. ; dans les interr. pour rappeler ce qui précède : τίς οὖν ὁ λύσων σ' ἐστίν ; ESCHL. Pr. 773, ainsi donc qui est celui qui doit te délivrer ? cf. SOPH. Tr. 1191 ; EUR. Alc. 534 ; PLAT. Phæd. 57 a, etc. ; en ce sens οὖν se met parfois avant la propos. dont il exprime la conclusion, SOPH. O.C. 980.

➳ Ion. ὦν, HDT. ll. cc.

Étym. inconnue.

'

Ion. and Dor. ὦν (the latter in Pi. P. 3.82, al., but οὖν in Hom. (v. infr.), B. 18.29, 37, Cerc. 4.18, al.), Adv.
certainly, in fact, confirming something, freq. in contrast with something which is not confirmed, in Hom. only in combination with γε (v. γοῦν), γάρ, οὔτε or μήτε, ὡς, ἐπεί, μέν, etc. ; really, φημὶ γὰρ οὖν κατανεῦσαι… Κρονίωνα for I declare that Zeus did really promise…, Il. 2.350, cf. Pl. Prt. 309b; τόφρα γὰρ οὖν ἑπόμεσθα…, ὄφρ’ for we followed them up to the very point, where…, Il. 11.754, cf. 15.232, Od. 2.123; εἰ δ’ οὖν τις ἀκτὶς ἡλίου νιν ἱστορεῖ… ζῶντα A. Ag. 676, cf. 1042; ἐλέχθησαν λόγοι ἄπιστοι μὲν ἐνίοισι Ἑλλήνων, ἐλέχθησαν δ’ ὦν but they really were spoken, Hdt. 3.80, cf. 4.5, 6.82; Θηβαῖοι μὲν ταῦτα λέγουσι…, Πλαταιῆς δ’ οὐχ ὁμολογοῦσι…, ἐκ δ’ οὖν τῆς γῆς ἀνεχώρησαν at all events they did return, Th. 2.5, cf. 1.63, Pl. Prt. 315e; σωτηρίαν λεπτὴν μὲν…, μόνην δ’ οὖν Id. Lg. 699b; so δ’ οὖν after a parenthesis; εἰ δή τις ὑμῶν οὕτως ἔχει, — οὐκ ἀξιῶ μὲν γὰρ ἔγωγε, — εἰ δ’ οὖν but if he is so, Id. Ap. 34d, cf. Hdt. 6.76, Th. 1.3; so ἀλλ’ οὖν… γε but at all events, S. Ant. 84, Ph. 1305; ἔμπης οὖν ἐπιμεῖναι ἐς αὔριον to stay nevertheless at least till to-morrow, Od. 11.351; οὖν concessive, I grant you, τάχ’ οὖν τις ἄκων ἔσχε S. Ph. 305; in apodosi after εἰ or ἐάν, εἰ καὶ σμικρά, ἀλλ’ ὦν ἴση γε ἡ χάρις… Hdt. 3.140, cf. 9.48, E. Ph. 498, Pl. Phd. 91b, etc. ; after ἐπεί and ὡς, ἀλλ’ ἐπεὶ οὖν τὸ πρῶτον ἀνέκραγον but now that I have (emphat.) once spoken up, Od. 14.467, cf. 17.226, Il. 18.333; Τληπόλεμος δ΄, ἐπεὶ οὖν τράφ’ ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ, αὐτίκα… κατέκτα when once, i.e. as soon as, he had grown up, 2.661, cf. 15.363, 16.394, al. ; νεβροί, αἵ τ’ ἐπεὶ οὖν ἔκαμον… ἑστᾶσ’ which, as soon as they are tired, stand still, 4.244; to indicate that something foreshadowed has actually occurred, ἀγορήνδε καλέσσατο λαὸν Ἀχιλλεύς…, οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν ἤγερθεν 1.57, cf. 3.340, al. ; sts. οὖν after ἐπεί or ὡς has either no force or approaches signf. II or III, οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν παύσαντο πόνου Od. 16.478, cf. 19.213, 251, al. ; τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησε Il. 3.21, al. ; οὔτ’ οὖν…, οὔτε… or οὔτε…, οὔτ’ οὖν… both = neither… nor, but preferred according as the first or second clause is to be marked by emphasis, cf. 17.20, Od. 2.200, Hdt. 9.26, with Od. 11.198sq., S. OT 90, 271, etc. ; so εἰ…, εἴτ’ οὖν… if…, or if…, E. Alc. 140; εἴτ’ οὖν, εἴτε μὴ γενήσεται whether it shall be so, or no, Id. Heracl. 149, cf. A. Ag. 491, S. El. 560; ξεῖνος αἴτ’ ὦν ἀστός, i.e. αἴτε ξ. αἴτ’ ὦν ἀ., Pi. P. 4.78; and doubled, εἴτ’ οὖν ἀληθὲς εἴτ’ οὖν ψεῦδος Pl. Ap. 34e, cf. A. Ch. 683; so also in parenth. Relat. clauses, ἢ σῖγ΄, ἀτίμως, ὥσπερ οὖν ἀπώλετο πατήρ even as, just as, ib. 96, cf. 888, E. Hipp. 1307 (v.l.); εἰ δ’ ἔστιν, ὥσπερ οὖν ἔστι, θεός if he is, as he in fact is, a god, Pl. Phdr. 242e; οὗτος μὲν οἴεταί τι εἰδέναι οὐκ εἰδώς, ἐγὼ δέ, ὥσπερ οὖν οὐκ οἶδα, οὐδὲ οἴομαι Id. Ap. 21d; for γὰρ οὖν, v. γάρ A. 11.5; for μὲν οὖν, v. μέν B. 11.2. added to indef. Prons. and Advbs., like Lat. cunque, ὅστις whoever, ὁστισοῦν whosoever; ὅπως how, ὁπωσοῦν howsoever; ἄλλος ὁστισοῦν another, be he who he may; so ὁποιοσοῦν, ὁποιοστισοῦν, ὁποσοσοῦν, ὁπωσδηποτοῦν, ὁπητιοῦν, ὁποθενοῦν, etc., v. sub vocc. to continue a narrative, so, then, καὶ τὰ μὲν οὖν… θῆκαν Od. 13.122; ὅτ’ οὖν since, then,…, S. Ant. 170, El. 38, 1318; ζεῖ οὖν ἐν τούτῳ… Pl. Phdr. 251c, cf. Prt. 322b; εὐθὺς οὖν ὁ κῦρος εἶπεν X. Cyr. 4.1.22; in Hdt. and Att., μὲν οὖν is very common in this sense; so δ’ οὖν A. Ag. 34, S. Aj. 114; οὖν is also used alone merely to resume after a parenth. or long protasis, well, as I was saying, ὦ Λακεδαιμόνιοι, χρήσαντος τοῦ θεοῦ…, ὑμεας γὰρ πυνθάνομαι προεστάναι…, — ὑμέας ὦν… προσκαλέομαι… Hdt. 1.69, cf. 4.75, Th. 2.16, Pl. Ap. 29d, Smp. 201d, etc. ; Hdt. so uses ὦν after a short protasis, 1.144, etc. ὦν is freq. inserted by Hdt. (sts. without any discernible meaning) between the Prep. and its Verb (but only, it seems, in narrative with the aor., which is always the aor. of habitual action exc. in 2.172), ἐπεὰν δὲ ταῦτα ποιήσωσι, ἀπ’ ὦν ἔδωκαν ib. 87; καὶ ἔπειτα ἀπ’ ὦν ἔδωκαν ib. 88; after a part., οἱ δὲ φέροντες ἐς τὴν ἀγορήν, ἀπ’ ὦν ἔδοντο ib. 39; κατευξάμενοι, κοιλίην μὲν κείνην πᾶσαν ἐξ ὦν εἶλον ib. 40; ἤν τις ψαύσῃ…, αὐτοῖσι τοῖσι ἱματίοισι ἀπ’ ὦν ἔβαψε ἑωυτόν ib. 47; τοῦτον κατ’ ὦν κόψας ib. 172; so in Hp., δι’ οὖν ἐφθάρησαν Morb. 1.14 (v.l.), al. ; also ἐπ’ ὦν ἐπίομες οἶνον Epich. 124.3; this tmesis is rare in Att., ὥστε γε καὐτόν σε κατ’ οὖν ἔβαλεν Ar. Ra. 1047; but occurs in later writers, Dorieus ap. Phylarch. 3 J., AP 12.226 (Strat.). in inferences, then, therefore, not in Hom., rare in A., and usu. in questions (v. infr.); in a statement, Eu. 219; very common from Hdt. downwds. ; so καὶ σὺ οὖν you too therefore, X. Cyr. 4.1.20; καὶ γὰρ οὖν Id. An. 1.9.8; cf. οὐ γὰρ οὖν, τοιγαροῦν ; strengthd., δὴ οὖν Pl. Smp. 191c, etc. ; οὖν δή Id. R. 340e; in questions, τίς οὖν ὁ λύσων σ’ ἐστίν ; A. Pr. 771, cf. S. Tr. 1191, Ar. Pl. 906, 909, etc. ; ἆρ’ οὖν δή ; Pl. Tht. 146a; τί οὖν δή ; S. Aj. 873 (lyr.), Pl. Phd. 57a.

(nie zu Anfang des Satzes stehend), nun, also, eine notwendige Folge aus dem Vorigen bezeichnend u. den innern Zusammenhang zweier Sätze andeutend, demnach, folglich. Am wenigsten tritt diese Bdtg bei Hom. hervor ; er bezieht dadurch den Satz auf früher Gesagtes, wie Il. 2.350 φημὶ γὰρ οὖν κατανεῦσαι Κρονίωνα auf die 349 erwähnte ὑπόσχεσις Διός ; τίφθ' οὕτως ἕστητε τεθηπότες ἠΰτε νεβροί, αἵτ' ἐπεὶ οὖν ἔκαμον πολέος πεδίοιο θέουσαι, ἑστᾶσι, 4.244, das Stehenbleiben ist eine Folge der Ermüdung nach dem Laufen. Auch Il. 8.5, κέκλυτέ μευ – ὄφρ' εἴπω, τά με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει· μήτε τις οὖν – πειράτω, wird dieser Befehl mit der Aufforderung zu hören in eine innere Vrbdg gesetzt. Οὔτ' οὖν, Od. 1.414, 2.200, 11.200, μήτ' οὖν, 17.401, Il. 8.7, 16.98, u. zwar gew. im ersten Gliede ; bestimmter ist die Folgerung in ἐπεὶ οὖν, ὡς οὖν, vgl. Od. 16.478, οἱ δ' ἐπεὶ οὖν παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα, was auf 453 zurückweist, οἱ δ' ἄρα δόρπον ἐπισταδὸν ὡπλίσαντο. So bei den Attikern überall ; τὸν οὖν παρόντα πέμψον εἰς κατασκοπήν Soph. Phil. 45 geht auf 41 zurück, wo es hieß κἄστ' οὐχ ἑκάς που ; vgl. οὐ γὰρ οὖν σιγήσομαι O.C. 980, worauf folgt σοῦ γ' εἰς τόδ' ἐξελθόντος ἀνόσιον στόμα ; νῦν οὖν βουλευτέον, demnach also, El. 15 ; bes. das Resultat einer ganzen Auseinandersetzung gebend, ἐγὼ μὲν οὖν οὐκ εἰμὶ τοῖς πεπραγμένοις δύσθυμος, 549.
Bei Eur. Heracl. 690 sagt der Diener, nachdem er vergeblich versucht hat, den Jolaus von dem Versuche, in den Kampf zu gehen, abzubringen, ἀλλ' οὖν μαχοῦμαι. – In Prosa : βουλομένοισί σφι ἐδόκεε ναυμαχίην ποιέεσθαι, οὐ γὰρ ὦν ἐδόκεον ὅμοιοι εἶναι, Her. 9.96 u. öfter ; auch nach einem Satze mit γάρ, um die daraus gezogene Folgerung auszudrücken, vgl. Xen. An. 3.2.29 u. 30, 6.2.8 ; bes. nach Zwischensätzen, wo es die Rede so wieder aufnimmt, daß sie als eine Folgerung aus dem Zwischensatz erscheint, ἃ γιγνώσκοντες οἱ στρατηγοὶ εἰδότες οὐκ ἂν ὁμοίως δυνηθέντες, εἰ γνωσθείησαν (τοὺς γὰρ ἂν ψιλούς – οἳ ξυνείποντο) τοιόνδε τι οὖν οἱ στρατηγοὶ μηχανῶνται, Thuc. 6.64, vgl. 3.95 ; οἱ ἀστρονόμοι καὶ οἱ λογιστικοὶ (θηρευτικοὶ γάρ εἰσι καὶ οὗτοι) ἅτε οὖν χρῆσθαι αὐτοῖς οὐκ ἐπιστάμενοι, παραδιδόασιν, Plat. Euthyd. 290b ; Prot. 327b ; Xen. An. 1.15.14, ὁ δὲ Πρόξενος, ἔτυχε γὰρ ὕστερος προσιὼν –, εὐθὺς οὖν –, 3.1.20 ; daher auch καὶ γὰρ οὖν, 1.9.8. Auch ohne solche Beziehung auf einen Grund, wie igitur, nur die unterbrochene Rede wieder aufnehmend, Plat. Symp. 201d, Euthyd. 285b u. öfter, wie wir sag' ich, also brauchen. – In Antworten, auch diese als ein Ergebnis des Vorigen darzustellen, γίγνεται οὖν οὕτω, Plat. Phaedr. 262b ; so auch οὐ γὰρ οὖν, Phaed. 104c ; πάνυ μὲν οὖν, κομιδῆ μὲν οὖν, Alc.I, 130c u. öfter. – Eben so im Nachsatz, um ihn als eine Folge des im Vordersatze Gesagten zu bezeichnen ; καταμαθὼν δὲ ὁ Κῦρος, ὡς εὖ μὲν αὐτῷ εἶχον τὰ σώματα οἱ στρατιῶται, ἐκ τούτων οὖν ἐπεθύμει, so begehrte er demnach, Xen. Cyr. 3.3.9 ; vgl. Her. 9.48, καὶ ἢν μὲν δοκέῃ καὶ τοὺς ἄλλους μάχεσθαι, οἱ δ' οὖν μετέπειτα μαχέσθων ὕστεροι ; u. mit doppeltem οὖν, ἐπεὶ οὖν ἐκεῖ μὲν οὐκ ἐῶσι τοῦτο ποιεῖν, ἐν δὲ τοῖς πολιτικοῖς οὐδεὶς κωλύει – πῶς οὖν οὐ λυσιτελεῖ, Xen. Mem. 2.6.26. – Oft zeigt es so das Wiederanknüpfen an früher Gesagtes und das Fortführen der Erzählung od. der Schlußfolgerung an, ἡμεῖς οὖν ὡς εἰσήλθομεν, wie wir nun hineinkamen, Plat. Prot. 316a u. sonst. – Zum richtigen Verständnis muß zuweilen Etwas ergänzt werden, wie Xen. An. 1.2.12, καὶ ἐλέγετο Κύρῳ δοῦναι χρήματα πολλά· τῇ δ' οὖν στρατιᾷ τότε ἀπέδωκε Κῦρος μισθόν, wie dem auch sein mag, dem Heere wenigstens, das ist gewiß, gab Kyros den Sold, wo Krüger Soph. Ant. 764 vergleicht. Dah. auch im Anfang einer neuen Rede, in Beziehung auf eine bloß gedachte Vorstellung, bes. bei Ausrufungen, σὺ δ' οὖν τέθνηκας, so bist du denn also tot ! – In hypothetischen Sätzen dient es die darin ausgesprochene Bedingung als wirklich eingetreten zu bezeichnen, εἰ δ' ἔστιν, ὥσπερ οὖν ἔστι, θεός, wenn er ein Gott ist, wie er es wirklich ist, Plat. Phaedr. 242e, vgl. Rep. III.388c ; ἐγὼ δέ, ὥσπερ οὖν οὐκ οἶδα, οὐδὲ οἴομαι, ich aber, wie ich denn auch Nichts weiß, glaube es auch nicht, Apol. 21d ; dah. nach ἤτοι … ἤ …, ὑποψίας δ' οὖν μεστὸς ἐγένετο, auf jeden Fall, Rep. I.330e ; vgl. Her. 3.80, ἐλέχθησαν λόγοι ἄπιστοι μὲν ἐνίοισι Ἑλλήνων, ἐλέχθησαν δ' ὦν, sie wurden nun aber einmal gesagt, wie 8.133. Auch Soph. sagt τοῦδε σοι μέλειν ἐφίεθ' ἁ' νὴρ κεῖνος, ὥσπερ οὖν μέλει, Aj. 970, wie du es denn auch tust ; εἴτ' οὖν, εἴτε μὴ γενήσεται, mag es nun, wie zu erwarten ist, geschehen od. nicht, oft bei Aesch., Soph. u. A., wovon Matthiä gr. Gr. §.625 viele Beispiele zusammenstellt. – An relative Pronomina u. Adverbia gehängt verallgemeinert οὖν den Begriff derselben, wie das lat. cunque, ὁστισοῦν, wer auch immer, ὁπωσοῦν, auf welche Weise auch immer (s. die einzelnen Artikel). – In Fragesätzen bezieht es sich auf das Vorangehende, τίς οὖν ὁ λύσων σ' ἔστιν ; Aesch. Prom. 773 ; τί οὖν μ' ἄνωγας ἄλλο πλὴν ψευδῆ λέγειν ; Soph. Phil. 100 ; doch ist dadurch auch oft ausgedrückt, daß man die Behauptung auf sich beruhen läßt ; τί οὖν ; was nun, was weiter ? was folgt denn daraus ? Plat. – Ἀλλ' οὖν u. μὲν οὖν schränken das Vorangehende ein.

οὖν,
particle
expressing consequence or simple sequence (never standing first in a sentence), wherefore, therefore, then: Mat.3:10, Luk.3:9, Jhn.8:38, Act.1:21, Rom.5:9, al.; in exhortations, Mat.3:8, Luk.11:35, Act.3:19, Rom.6:12, al.; in questions, Mat.13:28, Mrk.15:12, Jhn.8:[5], Rom.6:1, al.; continuing a narrative or resuming it after a digression, Mat.1:17, Luk.3:18, Jhn.1:22 2:18 (and very freq. in this Gospel), Act.26:22, al.; ἄρα οὖν (see: ἄρα); ἐπεὶ οὖν, Heb.2:14; οὖν with ptcp. (= ἐπεὶ οὖν), Act.2:30, Rom.5:1, al.; ἐὰν οὖν (where οὖν rather in sense belongs to the apodosis), Mat.5:23, Luk.4:7, Jhn.6:62, Rom.2:26, al.; ὡς οὖν, Jhn.4:1, al.
(AS)