'conj. négative :
A et ne, IL. 22, 265 ; HDT. 1, 3, etc. ; ARSTT. Phys. 3, 8, 1, etc. ;
B d’ord. ni, corresp. :
   I à une autre nég. :
      1 à une nég. antér. : οὐ… οὔτε, ne… ni : οὐκ ἔστι τοιοῦτος ἀνὴρ οὔτε θέμις ἐγγενέσθαι, PLAT. Rsp. 398 a, un tel homme n’existe pas, et il n’est pas dans l’ordre qu’il s’en présente ; cf. IL. 1, 115, etc. ; OD. 9, 136, etc. ; après un premier οὐ, οὔτε peut ainsi se répéter deux fois : οὐ νιφετὸς οὔτ' ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ' ὄμϐρος, OD. 4, 566, ni neige, ni frimas abondants, ni pluie ; cf. IL. 22, 199 ; même trois fois, IL. 6, 450 ; οὔτε est par except. suivi de δέ : οὐ… οὔτε δέ, GEOP. p. 871 ; οὔτε… οὔτε, ni… ni : οὔτε θεῶν τις οὔτ' ἀνθρώπων, IL. 1, 548, ni un dieu ni un homme ; οὔτε ἀνθρώποις οὔτε θεοῖς οὔτε ἔστιν οὔτε ἔσται, PLAT. Phædr. 241 c, ni pour les hommes ni pour les dieux, cela n’est ni ne sera ; οὔτε peut ainsi se répéter trois fois et plus, SOPH. Ph. 72, Aj. 1199, Tr. 1057, etc. ; dans l’un des membres de phrase annoncés par οὔτε peut s’insérer en corrél. avec un des mots de ce membre de phrase une autre nég. exprimée par οὐδέ : οὔτε γὰρ ἐκ σκίλλης ῥόδα φύεται οὐδ' ὑάκινθος, οὔτε ποτ' ἐκ δούλης τέκνον ἐλευθέριον, THGN. 537, car non plus que des roses d’un oignon, un enfant libre ne saurait naître d’une esclave ; l’un ou l’autre des οὔτε peut être suivi d’une particule : οὔτε… οὔτε μήν, XÉN. Cyr. 4, 3, 12 ; οὔτε τι… οὔτε, IL. 1, 115 ; OD. 1, 202 ; οὔτ' ἄρ τε… οὔτ' ἄρα, IL. 5, 89 ; οὔτ' οὖν… οὔτ' ἄρα, IL. 20, 7 ; en poésie cette nég. antér. (οὐ, οὔτε) peut n’être pas exprimée : ναυσὶ δ' οὔτε πεζός, PD. P. 10, 46, (ni) sur des navires ni par terre ; cf. ESCHL. Ch. 294, Ag. 532 ;
      2 à une nég. postér. : οὔτε… οὐδέ, ni… ni même, particul. lorsque après plus. οὔτε on termine par un membre de phrase où la valeur de la nég. est marquée avec plus de force au sens de « ni même » : οὔτε φάρμακα οὔτε καύσεις οὔτε τομαὶ οὐδ' αὖ ἐπῳδαί, PLAT. Rsp. 426 b, ni remèdes, ni cautérisations, ni amputations, ni même incantations ; de même avec une particule : οὔτε… οὐδὲ μέν, OD. 13, 207 ; οὔτε… οὐδὲ μήν, XÉN. Cyr. 4, 5, 27 ; οὔτε peut avoir pour corrél. μήτε, chacune des deux nég. conservant son sens propre : ἀναιδὴς οὔτ' εἰμὶ μήτε γενοίμην, DÉM. 106, 23, je ne suis pas impudent et puissé-je ne le point devenir ! cf. ESCHN. 71, 38. Cette nég. postér. peut être οὐ, mais seul. en poésie ou en prose ion. : οὔτε νιφετὸς οὐκ ὄμϐρος οὐ καῦμα οὐ νύξ, HDT. 5, 95, ni neige, ni pluie, ni chaleur, ni nuit ; cf. HDT. 1, 138 ;
   II à une particule de liaison postér. non négat. : οὔτε… τε, il ne… et ; d’une part ne… d’autre part : οὔτε γὰρ οἱ βάρϐαροι ἄλκιμοί εἰσι ὑμεῖς τε τὰ εἰς τὸν πόλεμον ἐς τὰ μέγιστα ἀνήκετε, HDT. 5, 49, car d’un côté les barbares ne sont pas vigoureux, et de l’autre vous êtes parvenus dans les choses de la guerre à la perfection ; οὔτε διενοήθην πώποτε ἀποστερῆσαι ἀποδώσω τε, XÉN. An. 7, 7, 48, je n’ai jamais songé à vous en priver et je vous le remettrai ; cf. ESCHL. Pr. 244 ; SOPH. Ph. 1305, O.R. 563, etc. ; PLAT. Prot. 361 e ; οὔτε… καί, m. sign. EUR. I.T. 591 ; LUC. Tox. 25, 25, etc. ; οὔτε… δέ, m. sign. IL. 24, 368 ; HDT. 1, 108 ; XÉN. An. 6, 3, 16, etc. ; οὔτε… ἀλλά, non… mais au contraire, DH. Thuc. 29, 5 ; οὔτε… ἀλλὰ καί, non seulement… mais encore, PLUT. Thes. 26, etc.

Étym. οὐ, τε.

'

Adv., (< οὐ, τε) joining neg. clauses, as τε joins posit., but rare in the simple sense and not, Il. 22.265 (v.l.), Hdt. 3.155 (v.l.); οὔτε γὰρ ἐκείνους διδόναι, Lat. neque enim, Id. 1.3 (prob. f.l. for οὐδὲ); and occasionally in later writers, Arist. Ph. 208a8, Luc. Par. 27, 53, etc. mostly repeated, οὔτε…, οὔτε… neither…, nor…, Lat. neque…, neque…, Hom., etc. — Hom. freq. joins another Particle with the first or second οὔτε, as οὔτ’ ἂρ…, οὔτε…; οὔτ’ ἂρ…, οὔτ’ ἂρ…; οὔτ’ ἄρ τε…, οὔτ’ ἄρα… Il. 5.89; οὔτ’ οὖν, v. οὖν 1; οὔτε… οὖν…, οὔτ’ ἄρα… 20.7; οὔτ’ ἄρ…, οὔτε τι…, or οὔτε τι…, οὔτε…, 1.115, Od. 1.202; so too οὔτε…, οὔτε μὴν… X. Cyr. 4.3.12; οὔτε…, οὔτ’ αὖ…, v. infr. 3. freq. used to divide up a general negation into two or more parts, ὡς δ’ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν, οὔτ’ ἂρ ὁ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθ’ ὁ διώκειν Il. 22.200; thrice repeated, οὔ μοι Τρώων… μέλει ἄλγος…, οὔτ’ αὐτῆς Ἑκάβης οὔτε Πριάμοιο ἄνακτος οὔτε κασιγνήτων 6.450; οὐκ ἔπειθεν οὔτε τοὺς στρατηγοὺς οὔτε τοὺς στρατιώτας Th. 4.4; without a neg. preceding, Il. 1.490, 2.202, etc. within one of the two clauses distd. by οὔτε a subordinate part may be introduced by οὐδέ, οὔτε γὰρ ἐκ σκίλλης ῥόδα φύεται οὐδ’ ὑάκινθος (οὐθ’ codd.), οὐ δέ ποτ’ ἐκ δούλης τέκνον ἐλευθέριον Thgn. 537; οὔτε… ἀπέφηνεν οὐδὲ παρέσχηται μάρτυρας, οὔτ’ αὖ τὸν ἀριθμὸν… ἐπανέφερεν D. 27.49; sts. after several clauses distd. by οὔτε the last is introduced emphat. by οὐδέ, οὔτε φάρμακα οὔτε καύσεις οὔτε τομαὶ οὐδ’ αὖ ἐπῳδαί nor yet incantations, Pl. R. 426b, cf. 499b (so μηδέ after clauses with μήτε, μήτε παιδεία μήτε δικαστήρια μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία Id. Prt. 327d); so οὐδέ (< μηδέ) may sts. follow a single οὔτε (μήτε), οὐδέ ποτέ σφιν οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέος, οὐδ’ ἀπολέσθαι neither to suffer misery, nor yet to die, v.l. in Od. 8.563, cf. Pi. P. 8.83, I. 2.44, S. OC 1139, 1141 (s.v.l.), 1297 (cj.), Pl. Ap. 19d; in many of these places, however, the readings vary, and editors have altered οὐδέ into οὔτε ; but this cannot be done in some cases, as οὔτ’ ἂν ὑπό γε ἑνὸς… πάθοι, ἴσως δ’ οὐδὲ ὑπὸ πλεόνων Id. La. 182b; so when οὔτε is folld. by οὐδὲ μέν, Od. 13.207; by οὐδὲ μήν, X. Cyr. 4.5.27; οὐδ’ αὖ, v. supr. — But οὔτε (< μήτε) cannot be used simply answering to οὐδέ (< μηδέ), v. μηδέ A. 2. οὔτε may be folld. by a Posit. clause with τε, οὔτ’ αὐτὸς κτενέει, ἀπό τ’ ἄλλους πάντας ἐρύξει he both will not kill and will defend, Il. 24.156, cf. A. Pr. 246, 262, Hdt. 5.49, X. An. 7.7.48, etc. ; sts. the neg. is added after the τε, οὔτ’ ὦν… καρπὸν ἔδωκαν ἄρουραι, δένδρεά τ’ οὐκ ἐθέλει… φέρειν Pi. N. 11.40, cf. S. Ant. 763, E. Hipp. 302; κυάμους δὲ οὔτε τι μάλα σπείρουσι, τούς τε γενομένους οὔτε τρώγουσι οὔτε ἕψοντες πατέονται Hdt. 2.37; the combination οὔτε…, καί… is dub. in E. IT 591, but is found in later writers, as Luc. DMeretr. 2.4, Chor. in Rev.Phil. 1877.218. οὔτε is freq., by anacoluthon, folld. not by a second οὔτε, but by some other Particle, as by οὐδέ, v. supr. 3; by δέ alone, Il. 24.368, Hdt. 1.108, Pl. R. 388e, X. An. 6.3.16. in Poets, οὐ sts. follows without any conjunctive Particle, οὐκ ἦν ἀλέξημ’ οὐδὲν οὔτε βρώσιμον, οὐ χριστόν, οὔτε πιστόν A. Pr. 479; οὔτε πλινθυφεῖς δόμους… ᾖσαν, οὐ ξυλουργίαν ib. 450, cf. Theoc. 15.139 sq. ; οὔτε βλάστας… πατρός, οὐ μητρὸς εἶχον S. OC 972, cf. Ant. 249, E. Or. 41; so also in the Prose of Hdt., ἐς ποταμὸν οὔτε ἐνουρέουσι οὔτε ἐμπτύουσι, οὐ χεῖρας ἐναπονίζονται, οὐδέ… 1.138. in Poets also οὔτε is sts. replaced by οὐ, οὐ νιφετὸς οὔτ’ ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ’ ὄμβρος Od. 4.566; οὐ γὰρ ἂν εἰδείης ἀνδρὸς νόον οὔτε γυναικός Thgn. 125 (dub.l.), cf. Il. 1.115, Od. 9.136, A. Pers. 588 (lyr., s.v.l.), etc. the former οὔτε is sts. omitted, ναυσὶ δ’ οὔτε πεζὸς ἰών Pi. P. 10.29; νόσοι δ’ οὔτε γῆρας ib. 41; Πάρις γὰρ οὔτε συντελὴς πόλις A. Ag. 532, cf. Ch. 294; and v. μήτε 2. when οὔτε and μήτε correspond, each retains its proper sense, ἀναιδὴς οὔτ’ εἰμὶ μήτε γενοίμην neither am I shameless, nor may I become so, D. 8.68, cf. Aeschin. 3.128.

1) und nicht ; ἃς οὐκ ἔστ' ἐμὲ καὶ σὲ φιλήμεναι οὔ τέ τι νῶϊν ὅρκια ἔσσονται, Il. 22.265, womit man Aesch. Pers. 580 οὐκ ἔτι δασμοφοροῦσιν – οὔτ' ἐς γᾶν προπιτνοῦντες ἄρξονται u. einzelne andere Stellen vgl., s. auch am Ende.
2) gew. aber οὔτε … οὔτε, zwei oder mehrere gleichstehende Satzglieder verneinend u. verbindend, weder … noch, die dann immer in wechselseitiger Beziehung auf einander stehen, Hom. u. Folgde überall ; οὔτε θαλάσσης κῦμα τόσον βοάᾳ, οὔτε πυρὸς τόσσος γε πέλει βρόμος, οὔτ' ἄνεμος τόσσον γε ἠπύει, ὅσση ἄρα Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἔπλετο φωνή, Il. 14.394 ff.; οὔτε θεῶν τις, οὔτ' ἀνθρώπων, 1.548 ; an ein einzelnes οὐ sich anschließend, 6.450 ff.; οὔτε γὰρ θεοὶ κοιρανέοισιν χορούς, οὔτε δαῖτας, Pind. Ol. 14.8, wo οὔτε vor χορούς stehen und der Satz mit οὐ γάρ anfangen sollte ; οὔτ' εἶδος, οὔτε θυμόν, οὔθ' ὅπλων σχέσιν μωμητός, Aesch. Spt. 489, vgl. 646 ff.; οὔτε ἀνθρώποις, οὔτε θεοῖς οὔτε ἔστιν, οὔτε ἔσται, Plat. Phaedr. 241c, u. sonst. – Zu bemerken ist, daß sich zuweilen auf ein vorangehendes οὔτε ein τέ bezieht (wohin nicht zu rechnen Eur. Hipp. 302, οὔτε γὰρ τότε λόγοις ἐτέγγεθ' ἥδε, νῦν τ' οὐ πείθεται, wo τ' οὐ für οὔτε steht), wodurch die beiden Satzglieder auch gleichgestellt werden, aber die veränderte Struktur immer einen besonderen Nachdruck auf das positive Glied wirst ; οὔτ' ἂν εἰσιδεῖν τάδε ἔχρῃζον, εἰσιδοῦσά τ' ἠλγύνθην κέαρ, Aesch. Prom. 244, vgl. 260 ; κοὔτε σύμβουλον δέχει, ἐάν τε νουθετῇ τις, στυγεῖς, Soph. Phil. 1305 ; τὸν οὔτε πρὶν νήπιον, νῦν τ' ἐν ὅρκῳ μέγαν αἴδεσαι, der jetzt aber sogar, O.R. 653 ; El. 342 u. öfter ; u. in Prosa, οὔτε γὰρ οἱ βάρβαροι ἄλκιμοί εἰσι, ὑμεῖς τε τὰ εἰς τὸν πόλεμον ἐς τὰ μέγιστα ἀνήκετε, Her. 5.49, vgl. 7.8.1 ; οὔτε τἄλλα οἶμαι κακὸς εἶναι, φθονερός τε ἥκιστ' ἂν ἀνθρώπων, wie cum … tum, Plat. Prot. 361e, vgl. Crat. 410a, Rep. VIII.566e ; οὔτε διενοήθην πώποτε ἀποστερῆσαι, ἀποδώσω τε, Xen. An. 7.7.48 ; u. mit größerer Anakoluthie, ὅτι οὔτε τῶν τέκνων στερήσοιτο, τήν τε οἰκίαν αὐτοῦ ἀντεμπλήσαντες τῶν ἐπιτηδείων ἀπίασιν, 4.5.28, vgl. 4.3.6 ; ähnlich folgt geradezu δέ, als würde ein neuer Satz dem vorigen entgegstzt, ἐκεῖ μὲν οὔτε πλοῖά ἐστιν οἷς ἀποπλευσούμεθα· μένουσι δὲ αὐτοῦ οὐδὲ μιᾶς ἡμέρας ἔστι τὰ ἐπιτήδεια, An. 6.1.16, wo οὔτε nur auf das Korrespondieren der beiden Satzglieder aufmerksam machen soll, als hieße der Satz οὔτε ἐκεῖ πλοῖα, οὔτε αὐτοῦ ἐπιτήδεια, das Hervorheben des Gegensatzes zwischen ἐκεῖ μέν und μένουσι δ' αὐτοῦ wichtiger schien, und wie Krüger richtig bemerkt, wenn τέ stehen sollte, es τά τε ἐπιτήδεια heißen müßte, vgl. 5.9.26 ; Plat. Rep. III.388e, οὔτε ἄρα ἀνθρώπους ἀξίους λόγου κρατουμένους ὑπὸ γέλωτος ἄν τις ποιῇ ἀποδεκτέον, πολὺ δὲ ἧττον, ἐὰν θεούς ; Soph. Trach. 1141. – Selten ist οὔτε … καί, Eur. I.T. 578 ; οὔτε … ἀλλά, Dion.Hal. Thuc. 29.5, u. ἀλλὰ καί, Plut. Thes. 26. – Eine andere Abweichung ist, daß οὐδέ nach einem vorangehenden οὔτε eintritt, οὔτ' εἴ τι μῆκος τῶν λόγων ἔθου πλέον, θαυμάσας ἔχω, οὐδ' εἰ πρὸ τοὐμοῦ προὔλαβες τὰ τῶνδ' ἔπη, O.C. 1143, wie Plat. Apol. 19d ; Xen. Cyr. 1.6.6 (s. οὐδέ), weder … noch auch. – Zuweilen wird auch in kurzen Satzgliedern das erste οὔτε ausgelassen, ἄδικον οὔθ' ὑπέροπλον ἥβαν δρέπων, Pind. P. 6.48 ; Πάρις γὰρ οὔτε συντελὴς πόλις ἐξεύχεται, Aesch. Ag. 518, wo wir es noch auch übersetzen müssen, wenn wir nicht weder hinzusetzen wollen. Anders sind die Fälle zu beurteilen, wo im ersten Satzgliede οὐ steht und darauf οὔτε folgt, ἀλλ' οὐκ ἐκ σέθεν ᾠκτείρεθ' οὗτος, οὔθ' ὁ γεννήσας πατήρ, Soph. El. 1404, wo durch das οὔτε nachträglich ein Gleichsetzen mit dem vorigen Satzgliede ausgedrückt wird, s. 1.

οὔτε
negative particle, related to μήτε as οὐ to μή,
and not, neither, nor: οὐδεὶς . . . οὔτε, Rev.5:4; οὐδὲ . . . οὔτε, Gal.1:12; οὔτε . . . καί, Jhn.4:11; after a question with μή interrog., Jas.3:12; οὔτε . . . οὔτε, neither . . . nor, Mat.6:20, Mrk.12:25, Jhn.4:21, Act.15:10, Rom.8:38-39, Gal.5:6, al
(AS)