ή, όν :
      1 qui concerne l’urine ou l’action d’uriner, MÉD. ;
      2 sujet à uriner, HPC. 405, 19 ; ARSTT. P.A. 3, 7 ;
      3 qui fait uriner, diurétique, DIPH. (ATH. 54 a) ; ATH. 32 c.

• Cp. -ώτερος, DIPH. (ATH. 371 b) ; sup. -ώτατος, HPC. l. c.

Étym. οὐρέω¹.

ή, όν, of persons, inclined to make water much or often, Hp. Acut. (Sp.) 52 (Sup.); οἱ λίαν οὐ. Arist. PA 670b9.
promoting urine, v.l. in Hp. Acut. 53, cf. Arist. Pr. 865a19, al. ; οἶνος Ath. 1.32c sq. ; Comp., Diph. Siph. ap. Ath. 9.371b, Dsc. 3.137.
like urine, ὀσμή Arist. Pr. 908b2. ἀγγεῖον, πόρος οὐ., = οὐρήθρα, Sor. 1.57 (cj.), Gal. UP 5.16.

zum Urin, zum Pissen gehörig, Medic.; dazu geneigt, Arist. part. an. 3.7 u. A.; πόρος = οὐρήθρα, Medic.; Urin treibend, τὰ δὲ ἀμύγδαλά ἐστιν οὐρητικά, Ath. II.54a, τὸ σευτλίου μέλαν οὐρητικώτερον, IX.371b. Vgl. auch die unter οὔρησις angeführte Stelle.