η, ον :
      1 pass. perdu, ruiné, EUR. Or. 1307 sous la forme ὀλομένους ;
      2 act. pernicieux, funeste, IL. 19, 92 ; OD. 10, 394, etc. ; HÉS. Th. 225, etc. ; PD. P. 10, 41, etc. ; A.RH. 1, 802 ; dans les Trag. seul. ESCHL. Pr. 399 ; EUR. Ph. 1529.

Étym. part. ao.2 moy. poét. de ὄλλυμι, p. ὀλόμενος.

η, ον, poet. (metri gr.) for ὀλόμενος, aor. part. of ὄλλυμαι, used as a term of abuse, accursed, i.e. one of or to whom the word ὄλοιτο (or ὄλοιο) may be used (opp. ὀνήμενος), Il. 14.84; ἄλοχος Od. 4.92; μῆνις Il. 1.2; Ἄτη 19.92; φάρμακον Od. 10.394; γαστήρ 15.344; Γῆρας Hes. Th. 225, etc. ; νοῦσος Pi. P. 4.293; ἔριδες, ὕβρις, Thgn. 390, 1174; Νεῖκος Emp. 17.19; used by Trag. in lyr., στένω σετᾶς οὐ. τύχας A. Pr. 399; πρὸς ἀδελφῶν οὐλόμεν’ αἰκίσματα νεκρῶν E. Ph. 1529; also in trim. in unlengthd. form, ὀλόμενε παίδων, ποῖον εἴρηκας λόγον ; Trag.Adesp. 2 (= S. Fr. 185).
ruined, lost; hence, unhappy, wretched, ἵετε δάκρυ καναχὲς ὀλόμενον ὀλομένῳ δεσπότᾳ A. Ch. 152; in lit. sense, ἃ πλείστους ἔκανεν Ἑλλάνων δορὶ παρὰ ποταμὸν ὀλομένους E. Or. 1307; πύργων ὀλομένων (v.l. οὐλ.) Id. IT 1109; τίς ἄρα μ’… πατρίδος οὐλομένας ἀπολωτιεῖ ; Id. IA 792 (in the two last passages Erfurdt conjectured ὀλλυμένων, ὀλλυμένας); Aeol. ὠλόμενος dub.sens. in Alc. Oxy. 1788 Fr. 4.20.

eigtl. poet. für ὀλόμενος, part. aor.2 med. von ὄλλυμι, nur adjektivisch gebraucht, verderblich, Unheil bringend ; von Personen, Il. 14.84 ; ἄλοχος, Od. 4.92, 11.410 u. öfter ; von Sachen, γαστήρ, 17.474, öfter ; μῆνιν οὐλομένην, ἣ μυρί' Ἀχαιοῖς ἄλγε' ἔθηκεν, Il. 1.2 ; aber Od. 18.273, γάμος οὐλομένης ἐμέθεν, τῆς τε Ζεὺς ὄλβον ἀπηύρα, erklärt man des Zusatzes wegen für »verloren«, »unglücklich«, Apoll. Lex. Hom. τῆς ἀπολομένης ; – Pind. nennt das Alter u. die Krankheit so, P. 4.293, 10.41 ; vgl. Hes. Th. 225 ; sp.D., wie Ap.Rh. 1.802.
Bei Soph. Ant. 833 steht οὐλομένα, sonst nicht bei Tragg., daher man auch bei Soph. hat ändern wollen.