οὐκ·οῦν, adv. :
      1 donc, eh bien donc, eh bien alors, pour marquer la conséquence de ce qui vient d’être dit : οὐκοῦν, ὅταν δὴ μὴ σθένω, πεπαύσομαι, SOPH. Ant. 91, eh bien alors, quand la force me manquera, je m’arrêterai ; cf. SOPH. Ant. 817, etc. ; XÉN. Cyr. 5, 2, 26, etc. ; ironiq. οὐκοῦν ὑπόλοιπον δουλεύειν, DÉM. 104, 13, eh bien donc, il nous reste la servitude ; avec une nég. : οὐκοῦν οὐ ; PLAT. Phil. 43 d, alors ne… pas ? de même οὐκοῦν οὐδέ ; DÉM. 203, 2 ; dans les propos. interrog. et alors ? eh bien donc ? XÉN. Cyr. 2, 4, 15 ; cf. XÉN. Cyr. 1, 6, 4, etc. ; ironiq. XÉN. Mem. 4, 2, 20 ; PLAT. Prot. 360 b, etc. ; dans les réponses, eh bien sans doute, AR. fr. 363 ; PLAT. Pol. 283 c, etc. ;
      2 c. οὖν, donc, par suite, XÉN. Œc. 13, 7 ; PLAT. Euthyphr. 7 c (οὐκ, οὖν ; le sens nég. en apparence écarté subsiste au fond dans l’ex. ci-dessus : οὐκοῦν, ὅταν δὴ μὴ σθένω, πεπαύσομαι, équivaut à ὅταν δὴ μὴ σθένω, πεπαύσομαι· οὔκουν ; quand la force me manquera, je m’arrêterai, n’est-il pas vrai ? ou n’est-ce pas ? d’où en renversant l’ordre des idées, eh bien alors, quand la force me manquera, je m’arrêterai).

Étym. οὐκ, οὖν.

Dor. οὐκῶν, Adv., composed, like οὔκουν, of οὐκ and οὖν, but differing in meaning and accent, cf. A.D. Conj. 257.18 sqq., Hdn. Gr. 1.516, Phryn. PS p. 98B. in questions, inviting assent to an inference, or to an addition to what has already received assent, οὐκοῦν δοκεῖ σοι…; you think then, do you not, that… ? X. Cyr. 2.4.15, Mem. 1.4.5, cf. 4.2.20, Pl. Prt. 332b, 360b-d, Cra. 416c, etc. ; with hortatory subj., οὐκοῦν καὶ ἄλλους σε φῶμεν δυνατὸν εἶναι ποιεῖν (sc. ῥήτορας ἀγαθούς); Id. Grg. 449b; folld. by οὐ when a neg. answer is invited, οὐκοῦν οὐκ ἂν εἴη τὸ μὴ λυπεῖσθαί ποτε ταὐτὸν τῷ χαίρειν ; Id. Phlb. 43d, cf. Phd. 105e; οὐκοῦν οὐδ’ ἂν εἷς ἀντείποι ; D. 16.4. in affirm. sentences, surely then, οὐκοῦν, εἰ ταῦτα ἀληθῆ, πολλὴ ἐλπὶς ἀφικομένῳ οἷ ἐγὼ πορεύομαι Pl. Phd. 67b; with subj. or imper., οὐκοῦν διδάσκωμεν αὐτόν, ἀλλὰ μὴ λοιδορῶμεν let us teach him, then, Id. La. 195a; οὐκοῦν… ἱκανῶς ἐχέτω let this then suffice, Id. Phdr. 274b, cf. 278b, Luc. DMort. 23.3; οὐκοῦν ἂν ἤδη… λέγοι Ar. Pax 43; with a prohibition, οὐκοῦν μὴ… αὐτομολήσῃς Aeschin. 1.159; οὐκοῦν ὑπόλοιπον δουλεύειν slavery, then, is the only alternative, D. 8.59. in replies, very well, yes, ἴωμεν… Answ. οὐκοῦν ἐπειδὰν πνεῦμα τοὐκ πρῴρας ἀνῇ, τότε στελοῦμεν S. Ph. 639; ἀμηχάνων ἐρᾷς. Answ. οὐκοῦν, ὅταν δὴ μὴ σθένω, πεπαύσομαι Id. Ant. 91; ἥξει γὰρ αὐτά, κἂν ἐγὼ σιγῇ στέγω. Answ. οὐκοῦν ἅ γ’ ἥξει καὶ σὲ χρὴ λέγειν ἐμοί Id. OT 342; ἀπόλωλας, ὦ κακόδαιμον. Answ. οὐκοῦν, ἢν λάχω Ar. Pax 364; ἴθι δὴ σκεψώμεθα… Answ. οὐκοῦν χρή yes, let us do so, Pl. Plt. 289d, cf. 287c, Sph. 254d; surely, οὐκοῦν τρύγοιπος ταῦτα πάντ’ ἰάσεται Ar. Pl. 1087; οὐκοῦν κλεινὴ καὶ ἔπαινον ἔχουσ’… ἀπέρχῃ S. Ant. 817 (anap.).

ist eine reine Schlußpartikel geworden, συλλογιστικόν, so daß οὐ nach den alten Gramm. παραπληρωματικόν ist, demnach, folglich ; das scheinbare Verschwinden der Negation bei solcher Uebersetzung erklärt sich daraus, daß sich das Fragewort οὔκουν im Gebrauche so abschwächte, daß es allein gesetzt nur die natürliche, von selbst sich ergebende Folge bezeichnet, die, wie man erwartet, jeder zugibt, οὐκοῦν, ἐπειδὰν πνεῦμα τοὐκ πρώρας ἀνῇ, τότε στελοῦμεν, wir werden also segeln, Soph. Phil. 635, was man auf die Frage στελοῦμεν· οὔκουν, sc. στελοῦμεν, zurückführen kann, wir werden segeln, nicht wahr ? vgl. οὐκοῦν ὅταν δὴ μὴ σθένω πεπαύσομαι, so werde ich demnach ruhen, wenn ich Richts vermag, Ant. 91, wo man wieder ein »nicht wahr ?« zum Grunde liegend annehmen kann ; vgl. 811, El. 789 ; ἀλλ' οὐκ ἔχει γὰρ δᾷδας· – οὐκοῦν κλαύσεται, so wird er also Schläge bekommen, Ar. Plut. 425 ; ib. 549 steht auch in der Frage οὐκοῦν δήπου τῆς πτωχείας πενίαν φαμὲν εἶναι ἀδελφήν ; wir sagen »doch wohl«. – In Prosa, οὐκοῦν χρή, Plat. Rep. VIII.559a u. öfter. – Vgl. übrigens über den Unterschied Hermann zu Vig. p. 794 ff.

οὐκοῦν
adv. (< οὔκουν, not therefore),
with the negative element lost, therefore, so then: Jhn.18:37.†
(AS)