ου (ὁ) sort, destin, particul. sort funeste, malheur, infortune, IL. 8, 34, etc. ; OD. 1, 350, etc. ; DÉMOCR. (STOB. Fl. 16, 16) ; SOPH. El. 168 ; EUR. I.T. 1091 ; CALL. L. Pall. 94.

Étym. οἴσω, fut. de φέρω ; cf. lat. fors de fero ; cf. οἶμος.

ὁ, fate, doom, usu. in a bad sense, κακὸς οἶ. Il. 8.34, Od. 1.350, al. ; σὺ δέ κεν κακὸν οἶ. ὄληαι Il. 3.417 ; ἀλκυόνος πολυπενθέος οἶ. ἔχουσα 9.563 ; καλὰ τὸν οἶ. ἀπότμου παιδὸς ἔνισπες 24.388 ; κατὰ κόσμον Ἀχαιῶν οἶ. ἀείδεις Od. 8.489 ; Δαναῶν ἰδὲ Ἰλίου οἶ. ἀκούων ib. 578 ; but simply, lot, τὸν τῆς μελίσσης οἶ. ἔχειν Democr. 227. — Ep. word, used in lyr. by S. El. 167, E. IT 1091 (dub.l.). (Prob. from εἶμι ibo.)

ὁ (entweder von οἴ ; verwandt mit οἶκτος, od. von ΟΙΩ, οἴσω, das Gebrachte, wie fors von fero), Los, Geschick ; bei Hom. stets unglückliches G., Unglück ; Ἀλκυόνος πολυπενθέος οἶτον ἔχουσα, Il. 9.563 ; τὸν οἶτον ἀπότμου παιδὸς ἔνισπες, 24.388 ; Od. 1.350 ; oft mit κακός verbunden, οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντες ὄλωνται Il. 8.34, σὺ δέ κεν κακὸν οἶτον ὄληαι 3.417, einen schlimmen Tod sterben, πολέες κακὸν οἶτον ἐπέσπον Od. 3.134 ; τὸν ἀνήνυτον οἶτον ἔχουσα κακῶν Soph. El. 163 ; ἔλεγον οἶτον ἀείδεις, Eur. I.T. 1091 ; einzeln bei sp.D., wie Callim. lav.Pall. 94.