οἰμάω-ῶ (seul. fut. ήσω, ORACL. dans HDT. 1, 62, et ao. épq. οἴμησα, IL. 22, 140, etc. ; OD. 24, 538) s’élancer avec impétuosité, fondre sur.

Étym. οἶμα.

(< οἴμη) only fut. and aor., swoop or pounce upon, οἴμησεν δὲ ἀλεὶς ὥς τ’ αἰετός Il. 22.308, cf. 311 ; κίρκος… οἴμησε μετὰ τρήρωνα πέλειαν swooped after a dove, ib. 140. abs., dart along, θύννοι δ’ οἰμήσουσι Orac. ap. Hdt. 1.62.

poet. = ὁρμάω (οἶμος), darauf losstürmen, zum Angriff ; von Raubvögeln, κίρκος ῥηϊδίως οἴμησε μετὰ τρήρωνα πέλειαν, Il. 22.140, auf die Taube losstürzen ; οἴμησεν δὲ ἀλεὶς ὥστ' αἰετός, ibd. 308, wie Od. 24.538 ; θῦνοι δ' οἰμήσουσι, im Orak. Her. 1.62 ; Hesych. erkl. δύεσθαι καὶ ὁρμᾶν. – Einzeln bei sp.D.