ή, όν :
      1 qui concerne les constructions : ἡ οἰκοδομική (s.-e. τέχνη) PLAT. Rsp. 346 d, etc. l’art de bâtir, l’architecture ;
      2 habile à bâtir : ὁ οἰκ. architecte ou maçon, PLAT. Rsp. 333 b ;
      3 qui sert à bâtir : οἰκοδομικὴ ὕλη, TH. H.P. 5, 7, 1, bois ou matériaux de construction.

Étym. οἰκοδόμος.

ή, όν, skilled in building, Id. R. 333b, Plot. 1.6.3 ; τὸ οἰκοδομικόν Pl. Chrm. 170c, Arist. Ph. 196b26 ; ἡ οἰκοδομική (sc. τέχνη) the art of building, architecture, Pl. Chrm. l.c., Grg. 514b, R. 346d, al. ; so τὰ οἰκοδομικά Id. Grg. 514a (but τὰ οἰκοδομικά the built parts of a house, opp. λεπτουργικά and χρηστικά, SIG 880.65 (ii/iii AD)). Adv. -κῶς Poll. 7.117.
fit for building, ὕλη Thphr. HP 5.7.1.

ή, όν, zum Hausbau gehörig ; ἡ οἰκοδομική, sc. τέχνη, die Baukunst, Plat. Rep. I.346d, Polit. 288d ; Arist. Eth. 10.4.1 ; auch ὕλη, Material dazu, Theophr.; ὁ, der Maurer, Plat. Rep. I.333b.