ος, ον [ῠ]
      1 intr. sans nom, sans gloire, OD. 13, 239 ; 14, 182 ; ESCHL. Pers. 1002 ; SOPH. El. 1084 ;
      2 tr. dans lequel on ne parle pas de, gén. ANTH. 7, 17.

Étym. νη-, ὄνομα.

in Ep. also νώνυμνος (so in a metrical epitaph, BCH 36.230 (Rhodes, iii BC)), ον, (n (ě)-, ὄνυμα, ὄνομα) nameless, inglorious, νωνύμνους ἀπολέσθαι ἀπ’ Ἄργεος Il. 12.70 ; γενεήν γε θεοὶ νώνυμνον ὀπίσσω θῆκαν Od. 1.222, cf. 14.182, Hes. Op. 154, Pi. O. 10 (11).51, A. Pers. 1003 (lyr.), S. El. 1084 (lyr.), Lyr.Adesp. 123B.
unnamed, i.e. lacking ὄνομα, Democr. 26. Act., not naming, Call. Aet. Oxy. 2080.57 (nisi leg. οὐδεμιῇ).

(νη–, ὄνομα), namenlos, d.i. ruhmlos, unberühmt ; Od. 13.239, 14.182 (vgl. auch νώνυμνος); auch Tragg., wie Aesch. Pers. 964 ; Soph. οὐδεὶς τῶν ἀγαθῶν εὔκλειαν αἰσχῦναι θέλει νώνυμος, El. 1073 ; – Tull. Laur. 3 (VII.17) vrbdt οὐδέ τις ἔσται τῆς λυρικῆς Σαπφοῦς νώνυμος ἠέλιος, wird ohne den Namen der Sappho, ihrer uneingedenk sein.