α, ον, de fiancée, de jeune femme, PD. N. 5, 30 ; EUR. I.A. 131 ; τὸ νυμφεῖον (s.-e. δῶμα) SOPH. Ant. 891, 1205, etc. chambre nuptiale ; τὰ νυμφεῖα, m. sign. SOPH. Tr. 920 ; mariage, SOPH. Tr. 7, etc. ou la fiancée, la mariée, SOPH. Ant. 564.

➳ Fém. -ος, EUR. I.A. 131 ; ANTH. 7, 188 ; ion. et poét. νυμφήϊος, NONN. D. 13, 458 ; νυμφήϊον, CALL. Del. 118, etc.

Étym. νύμφη.

α, ον, also ος, ον E. IA 131 (lyr.), AP 7.188 (Thall.) : — bridal, nuptial, λέχη Simon. 124 B ; εὐνά Pi. N. 5.30, cf. E. l.c. ; παστάς AP l.c., cf. Supp.Epigr. 2.874 (Egypt) ; hence as Subst. νυμφεῖον (sc. δῶμα), Ep. νυμφήϊον Call. Del. 118 ; τό : — bridechamber, S. Ant. 891, 1205 ; in pl., Id. Tr. 920. νυμφεῖα (sc. ἱερά), Ep. νυμφήϊα Mosch. 2.159 ; τά : — nuptial rites, marriage, S. Tr. 7 ; but νυμφεῖα τοῦ σαυτοῦ τέκνου thine own son΄s bride, Id. Ant. 568.

auch 2 Endgn, zur Braut gehörig, bräutlich ; νυμφείας εὐνᾶς, Pind. N. 5.30 ; νυμφείους εἰς ἀγκώνων εὐνάς, Eur. I.A. 131 ; – bes. τὸ νυμφεῖον, sc. δῶμα, Brautgemach, Soph. Ant. 882, vgl. 1190 ; – τὰ νυμφεῖα, sc. ἱερά, die Hochzeitsfeier, Hochzeit, Soph. Trach. 7, der aber Ant. 564 die Braut selbst so nennt, ἀλλὰ κτενεῖς νυμφεῖα τοῦ σαυτοῦ τέκνου. Ion. νυμφήϊος.