νου·μηνία, ας (ἡ) :
      1 commencement d’un mois ou d’une lune, PD. N. 4, 35 ; THC. 2, 28 ; 4, 52 ; XÉN. An. 5, 6, 23 ; AR. Nub. 1191, Eq. 43, etc. ;
      2 p. suite, premier jour du mois, ATT. ; à Rome, les calendes, PLUT. Rom. 12.

Étym. contr. de νεομηνία, de νέος, μήνη.

ἡ, Att. contr. for νεομηνία (which occurs in Pi. N. 4.35, Hdt. 6.57 (pl.), PMagLeid. W. 1.28, 9.43 (pl.), Gal. 14.298); — also νευμηνία, SIG 1106.19 (Cos, iv/iii BC) ; νεμονηΐα, GDI 5015.28, al. (Crete) ; νομενία, PCair. Zen. 167.5 (iii BC) : — new moon ; the first of the month, Pi. l.c., Antipho Fr. 58 (pl.), Ar. Eq. 43, Ach. 999 (pl.), etc. ; ν. κατὰ σελήνην to denote the true or natural new moon, as opp. to the νουμηνία of the calendars, Th. 2.28 ; also ἡ κατὰ θεὸν ν. PMagPar. 1.787, 2389 ; ν. τοῦ ἔτους, of the spring equinox, Ptol. Tetr. 91.

ἡ, att. (Phryn. in B.A. 52) = νεομηνία ; Pind. N. 4.35 ; Xen. An. 5.6.23 u. A.; Thuc. sagt auch νουμηνία κατὰ σελήνην, umbestimmter den Neumond selbst zu bezeichnen, 2.28.

νεομηνία (Att.. contr., νουμ-, Rec.), -ας, ἡ
(< νέος, μήν), [in LXX chiefly for חֹדֶשׁ ;]
new moon: of the Jewish festival, Col.2:16.†
(AS)