ου, adj. m. :
      1 d’insulaire, EUR. Rhes. 701, Her. 84, etc. ;
      2 qui réside ou situé dans une île, insulaire, PD. P. 9, 57 ; THC. 5, 97 ; PLUT. M. 965, etc. ; avec un subst. neutre, LUC. Dom. 3.

➳ Dor. νασιώτας [ᾱᾱ] PD. l.c.

Étym. νῆσος.

Dor. νασιώτας, ου, ὁ, fem. -ῶτις, ιδος, islander, Pi. P. 10.47, Hdt. 1.27, 143, Ar. Pax 298, Th. 5.97, etc. metaph, of a swimmer, Tim. Pers. 44. as Adj., insular, λαὸς νασιώτας Pi. P. 9.55; ν. βίος E. Heracl. 84; νησιώτιδες πόλεις insular cities, Hdt. 7.22; νησιῶτις πέτρα an island rock, A. Pers. 390; ἑστία S. Tr. 658 (lyr.); also with a neut. Subst., νησιώτῃ μειρακίῳ Luc. Dom. 3.
epith. of Apollo in Locris, BCH 46.446; of Dionysus, Ath.Mitt. 29.169 (Pergam.).

ὁ, der Inselbewohner ; Her. 1.27 ; Thuc. 5.97, 99 u. öfter ; Isocr. 4.132 ; Xen. u. Folgde ; auch adj., βίος, Eur. Rhes. 701, vgl. Heracl. 86 ; u. in dor. Form, λαὸν νασιώταν, Pind. P. 9.57.