ναύ·λοχος, ος, ον, propre au mouillage des navires, OD. 4, 846 ; 10, 141 ; SOPH. Aj. 460, Tr. 633 ; EUR. Hec. 1015 ; τὰ ναύλοχα, PLUT. M. 984 b, rade, port.

• Sup. -ώτατος, PHIL. 1, 517.

Étym. ναῦς, λέχος.

ον, affording a safe anchorage, epith. of a harbour, λιμένες δ’ ἔνι ν. αὐτῇ Od. 4.846; ν. ἐς λιμένα 10.141; ν. λιπὼν ἕδρας S. Aj. 460; ὦ ν. καὶ πετραῖα θερμὰ λουτρά ye hot springs by the haven and from the rock (unless ναύλοχα is Subst.), Id. Tr. 633 (lyr.); Ἀχαιῶν ναύλοχοι περιπτυχαί E. Hec. 1015; Sup. ναυλοχώτατος λιμήν Ph. 1.181, cf. 352. Subst., station for ships, haven, Suid. ; also neut. pl. ναύλοχα Plu. 2.984b; cf. supr.

schiffen zum Lager, zum Ruheplatz dienend, λιμένες ναύλοχοι, Od. 4.846, 10.141, Hafen mit ruhigem Ankerplatz ; so ἕδραι, Soph. Aj. 455, der im plur. ὦ ναύλοχα, ihr Hafenplätze, sagt, Tr. 630, wo es nicht mit λουτρά zu verbinden ist ; Ἀχαιῶν ναύλοχοι περιπτυχαί, Eur. Hec. 1015 ; einzeln bei Sp., wie Plut. Them. 3.