α, ον [ῠ] qui est au fond, profond, intérieur, ESCHL. Pers. 878 ; ARSTT. Mund. 4 ; A.RH. 2, 742 ; ANTH. App. 355, 3 ; LUC. D. mort. 6, 4 ; οἱ μ. θεοί, DH. 1, 67, les dieux pénates, à Rome.

Étym. μυχός.

α, ον (also μύχιος, ον Arist. Mu. 395b31), (< μυχός) inward, inmost, Hes. Op. 523, v.l. in Th. 991; μυχία Προποντίς embayed, A. Pers. 876 (lyr.); πνοιαί A.R. 2.742; μύχιόν τι ὑποκρώζειν Luc. DMort. 6.4. οἱ μ. θεοί, = Lat. Penates, D.H. 1.67; also θεοὶ μ. coupled with Aphrodite μυχία, Ael. NA 10.34; Μύχιος and Μυχία divinities at Hiera, IG 12(2).484.13. — To this Adj. belong various irreg. Sups. (formed from the Subst. μυχός), μυχοίτατος, -αίτατος, -έστατος, -ώτατος, and μύχατος.

innerlich, im Innersten gelegen ; als v.l. bei Hes. O. 521, Th. 991 ; μυχία τε Προποντίς, die eine Bucht bildet, Aesch. Pers. 854 ; sp.D., πνοιῇσι μυχίῃσι Ap.Rh. 2.742, u. Anth. Auch Luc., ἐχρέμπτετο μύχιόν τι Gall. 10, μύχιόν τι ὑποκρώζειν, tief herauf, d. mort. 6.4.
ls unregelmäßige superl. gehören dazu μύχατος, μυχαίτατος, μυχέστατος, μυχοίτατος u. μυχώτατος, die einzeln aufgeführt u. alle auf μυχός zurückzuführen sind.