εος-ους (τὸ) [ῠ] action ou parole abominable, crime, souillure, HPC. 303, 39 ; ESCHL. Ch. 651 ; SOPH. O.R. 138, etc. ; être impur, ESCHL. Eum. 195.

Étym. inconnue.

εος, τό, uncleanness, defilement, Emp. 128.9, A. Ch. 650 (lyr.), Eu. 839 (lyr.), S. OT 138, E. HF 1155, Hp. Morb. Sacr. 1; and in later Prose, as D.S. 1.21, SIG 985.38 (Philadelphia, i AD), Porph. Abst. 2.11, Dam. Isid. 108, Sch. Luc. JTr. 8.

τό, nicht μῦσος, vgl. Draco p. 65.15 u. EM. 588.52, alles Ekel und Abscheu Verursachende, wobei man aus Ekel mit der Nase schnaubt, VLL erkl. μίασμα, βδέλυγμα ; gew. übertr., Verbrechen, ruchlose Handlung ; δωμάτων παλαιτέρων τίνειν μύσος, Aesch. Ch. 640 ; ἀτίετον, Eum. 803 ; ὅταν ἀφ' ἑστίας μύσος πᾶν ἐλάσῃ, Ch. 961, öfter ; τοῦτ' ἀποσκεδῶ μύσος, Soph. O.R. 138 ; μιαιφόνον, Eur. Andr. 335 ; τεκνοκτόνον, Herc.Fur. 1155, öfter ; auch in sp. Prosa, καθαρὸς παντὸς μύσους, DS. 1.21, 65.