μόναρχος < GRC < Lemma

Mainpage Search Dictionary Analyzer Documentation

GRC

μόναρχος

Bailly

ος, ον, qui commande seul, souverain, PD. P. 4, 152 ; DH. 7, 55 ; ὁ μ. ESCHL. Pr. 324 ; AR. Eq. 1330 ; THC. 1, 122 ; PLAT. Rsp. 575 a, monarque, chef souverain ; particul. chef militaire, EUR. Rhes. 31 ; à Rome, dictateur, PLUT. Cam. 18.

➳ Ion. μούναρχος, HDT. 3, 80, etc.

Étym. μόνος, ἄρχω.

Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »

LSJ

Ion. μούναρχος, ὁ, monarch, sole ruler, first in Thgn. 52 (in Ion. form, as Hdt. 3.82, 5.46), cf. Sol. 9.3, etc. ; τραχὺς μ. A. Pr. 326; μονάρχους καταλύειν Th. 1.122; δῆμος, ἅτε μ. ὤν as sole ruler, Arist. Pol. 1292a15; γῆς τῆσδε μ. Ar. Eq. 1330.
princelet, dynast, OGI 54.16 (Adule, iii BC); generally, leader, general, E. Rh. 31 (lyr.). = Lat. dictator, Plu. Cam. 18. title of magistrate at Cos, SIG 1012.13, etc. name of month at Cos, dub. in BMus.Inscr. 339. as Adj., σκᾶπτον μ. the royal sceptre, Pi. P. 4.152.

Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)

Pape

alleinherrschend, der Monarch ; σκᾶπτον μόναρχον, Pind. P. 4.152, des Alleinherrschers Szepter ; Aesch. Prom. 324 ; Ar. Eq. 1327 ; Thuc. 1.122 ; Plat. Polit. 301c u. Folgde ; – ion. μούναρχος, Her. 3.80 u. öfter, τὸν μούναρχον τῶν Ζαγκλαίων, 6.23.

Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)