μωμάομαι-ῶμαι (f. ήσομαι, ao. ἐμωμησάμην, pf. inus.) blâmer, railler, se moquer de, acc. IL. 3, 412 ; SIM. AM. fr. 7, 113 ; ESCHL. Ag. 277 ; A.RH. 3, 794 ; THCR. Idyl. 9, 24, etc. ; LUC. H. conscr. 33.

➳ Au sens pass. seul. ao. ἐμωμήθην, NT. 2Cor. 6, 3. Ao. dor. 3 sg. μωμάσατο [μᾱ] THCR. Idyl. 9, 24.

Étym. μῶμος.

Ion. μωμέομαι, 3 pl. -εῦνται Thgn. 369, cf. 169; inf. -έεσθαι Hp. de Arte 1; fut. -ήσομαι Il. 3.412, Thgn. 1079; Dor. μωμάσομαι Simon. 5.5; aor. ἐμωμησάμην A. Ag. 277; Dor. poet. μωμάσατο Theoc. 9.24; (< μῶμος) : — find fault with, blame, criticize, c. acc., Il. l.c., Thgn. 169, 369, Simon. l.c., A. l.c., Ar. Av. 171, Call. Dian. 222; — poet., Ion. (Democr. 48, Eus. Mynd. 1), and later Prose, Luc. Hist. Conscr. 33, al. ; aor. μωμηθῆναι in pass. sense, 2 Ep. Cor. 6.3; v. μωκάομαι.

und μωμέομαι, tadeln, verspotten ; Τρωαὶ δέ μ' ὀπίσσω πᾶσαι μωμήσονται, Il. 3.412 ; ἐμωμήσω, Aesch. Ag. 268 ; Simds. bei Plat. Prot. 346c ; εὖ γε μωμᾷ ταυταγί, Ar. Av. 171 ; μωμεῦνται, Theogn. 369 ; Sp., wie Luc. hist. conscrib. 33, μωμήσασθαι ; Plut. μωμήσεταί τις μᾶλλον ἢ μιμήσεται, glor.Ath. 2.

μωμάομαι, -ῶμαι
(< μῶμος),
poët. and late prose,
[in LXX: Pro.9:7 (מאוּם), Wis.10:14, Sir.31:18 * ;]
to find fault with, blame: 2Co.8:20; pass., 2Co.6:3.†
(AS)