μουσο·πόλος, ος, ον :
      1 qui cultive les Muses : ὁ μ. EUR. Alc. 447, poète ;
      2 μ. στοναχά, EUR. Ph. 1500, plainte qui s’exhale dans des chants.

Étym. μ. πολέω.

ον, serving the Muses, poetic, οἰκία Sappho 136 (s.v.l.); μ. στοναχά a tuneful lament, E. Ph. 1499 (lyr.); χεῖρες, στέφανος, AP 9.270 (Marc. Arg.), 12.257 (Mel.); μουσοπόλε θήρ, addressed to Pan, Castorio 2.5. Subst., bard, minstrel, E. Alc. 445 (lyr., pl.), Rev.Phil. 36.67 (Iconium, ii AD), Not. Scav. 1912.327 (Ostia).

mit den Musen verkehrend, Dichter, Eur. Alc. 447 ; auch τίνα μουσοπόλον στοναχὰν ἀνακαλέσομαι, Phoen. 1505 ; δαίμων, Hermesian. bei Ath. XIII.597 (v. 28); μουσοπόλοις χερσὶ πηκτίδα ἐπηρέθισα, M.Arg. 23 (IX.270); Ep.adesp. 751 (APP 351); τραγικός, Boeth. (IX.248).