μονομαχέω-ῶ [ᾰ]
      1 combattre seul, càd. sans secours : τινι, HDT. 9, 27, contre qqn ;
      2 combattre en combat singulier, EUR. Ph. 1220 ; τινι, HDT. 9, 26 ; PLAT. Crat. 391 e ; πρός τινα, POL. 35, 5, 1, contre qqn ; en parl. de gladiateurs à Rome, LUC. Tox. 58 ; HDN 1, 17, 3.

➳ Ion. μουνομαχέω, HDT. 7, 104 ; 9, 26, 48.

Étym. μονομάχος.

Ion. μουνομαχέω, fut. -ήσω Men. Sam. 225; (< μονομάχος) : — fight in single combat, E. Ph. 1220; τινι with one, Hdt. 9.26, Pl. Cra. 391e, etc. ; πρός τινα Plb. 35.55.1. μοῦνοι Ἑλλήνων μουνομαχήσαντες τῷ Πέρσῃ having fought singlehanded with the Persians, of the Athenians at Marathon, Hdt. 9.27; δυοῖσι οὐκ ἂν μουνομαχέοιμι Id. 7.104.
fight as a gladiator, Posidipp. 22, Luc. Tox. 58, Hdn. 1.17.2, D.C. 75.16.

einzeln, im Zweikampfe mit Einem kämpfen ; εἰς ἀγῶνα μονομαχοῦντ' ἀλκὴν δορός, Eur. Phoen. 1372, vgl. 1226 ; Her. in ion. Form μουνομ. τινί, 7.104, 9.26 ; auch μοῦνοι Ἑλλήνων μουνομαχήσαντες τῷ Πέρσῃ, 9.27, sie kämpften allein mit dem Perser ; ὃς ἐμονομάχει τῷ Ἡφαίστῳ, Plat. Crat. 391e ; Folgde : Pol. 3.62.5 ; πρὸς τὸν βάρβαρον, 35.5.1 ; Plut. u. Luc.

to fight in single combat , (Euripides); τινι with one, (Herdotus Historicus); of the Athenians at Marathon, μοῦνοι μουνομαχήσαντες τῷ Πέρσῃ having fought single-handed with the Persians, (Herdotus Historicus) (ML)