μονο·μάχος, ος, ον [ᾰ]
      1 qui combat seul à seul, en combat singulier, ESCHL. Sept. 798 ; EUR. Ph. 1300, 1325, 1362 ;
      2 ὁ μ. gladiateur, à Rome, LUC. Demon. 57 ; HDN 1, 15, 16.

Étym. μ. μάχομαι.

ον, (< μάχομαι) fighting in single combat, μ. προστάται A. Th. 798; μονομάχον ἐπὶ φρέν’ ἠλθέτην E. Ph. 1300 (lyr.); μονομάχου δι’ ἀσπίδος, i.e. in single combat, Id. Heracl. 819; μονομάχῳ δορί Id. Ph. 1325; μονομάχου πάλης ἀγῶνα Ar. Fr. 558. μονομάχος, ὁ, gladiator, freq. in pl., Str. 5.1.7, Nic.Dam. 78 J., J. AJ 14.10.6, IG 7.106.7 (Megara), OGI 533.5 (Galatia, i AD), Arr. Epict. 3.16.4, Luc. Demon. 57, Hdn. 1.15.8, etc.

einzeln kämpfend, allein, einen Zweikampf bestehend ; Aesch. Spt. 780 ; δόρυ, ἀσπίς, Eur. Phoen. 1335, Heracl. 819 ; gladiator, Luc. Demon. 57 ; Hdn.