ῆς (ἡ) blâme, reproche, plainte, grief, PD. N. 8, 39 ; ESCHL. Sept. 1010 ; EUR. Ion 885 ; PLAT. Ep. 323 b ; au plur. EUR. Ph. 785 ; LYC. 59, 450 ; μομφὴν ἔχειν τινί, PD. I. 3, 54 ; ou τινός, SOPH. Aj. 180, avoir un grief contre qqn ou qqe ch.

➳ Dor. μομφά, PD. ll. cc. ; EUR. Ion 885.

Étym. μέμφομαι.

ἡ, poet. form of μέμψις (also in Pl. Ep. 323b), blame, reproof, Pi. N. 8.39; μομφῆς ἄτερ τέθνηκεν A. Th. 1015; cause of complaint, μομφὰν ἔχειν τινί Pi. I. 4 (3).36; ἕν σοι μομφὴν ἔχω in one thing I blame thee, E. Or. 1069; μομφὰς ὑπὸ σπλάγχνοις ἔχειν Id. Alc. 1009; πρός τινα μ. ἔχειν Ep. Col. 3.13; c. gen., μ. ἔχων ξυνοῦ δορός S. Aj. 180 (lyr.); ὧν ἕνεκα μ. ἔχει Ar. Pax 664.

ἡ, Tadel, Vorwurf ; μομφὰν ἔχει παίδεσσιν Ἑλλάνων, Pind. I. 3.54, μομφὰν ἐπισπείρων ἀλιτροῖς, N. 8.39 ; μομφῆς ἄτερ, Aesch. Spt. 1001 ; ἤ τινα μομφὰν ἔχων ξυνοῦ δορός, Soph. Aj. 180, zu klagen habend, wie ἕν σοι μομφὴν ἔχω Eur. Or. 1069, vgl. Phoen. 780 ; auch Ar. Pax 647, = μέμφομαι ; in Prosa, Plat. Ep. VI.323b.