ή, όν [μῑ] qui a le talent d’imiter, imitateur, PLAT. Rsp. 602 a, 605 a ; PLUT. Per. 2 ; μιμητικὴ τέχνη, PLAT. Soph. 219 b, l’art d’imiter.

Étym. μιμέομαι.

ή, όν, able to imitate, Porph. Abst. 3.4; esp. of the arts (including music and poetry), imitative, Pl. Lg. 668a, Arist. Po. 1451a30, etc. ; μ. ποιητής Pl. R. 605a sq. ; ἡ φωνὴ πάντων μιμητικώτατον τῶν μορίων Arist. Rh. 1404a22; ἡ μιμητική (with or without τέχνη) Pl. Sph. 265a, R. 598b; ἡ ἐν ἑξαμέτροις μ. Arist. Po. 1449b21. Adv.-κῶς Plu. 2.18b, Gal. 8.155, Ath. 11.505b; μ. ζῆν Procl. in R. 1.60 K. ; Comp. -ώτερον Ptol. Harm. 3.3.

[μῑ], zur Nachahmung gehörig, geschickt ; ὁ μιμητικὸς ποιητής, Plat. Rep. X.605a ; ἡ μιμητικὴ τέχνη, die Nachahmungskunst, Soph. 219b u. öfter ; τὸ μιμητικὸν ἔθνος, Tim. 19d ; Folgde : Plut. Pericl. 2.
• Adv., μιμητικῶς τοὺς διαλόγους γράψας, von Plato gesagt, Ath. XI.505b.