μικρο·πρεπής, ής, ές [ῑ] de petit esprit ou de petit caractère, d’où :
      1 mesquin, pointilleux, parcimonieux, ARSTT. Nic. 4, 4 ;
      2 en gén. vulgaire, grossier, PLUT. M. 8 a.

Étym. μικρός, πρέπω.

ές, (< πρέπω) petty, mean, shabby, opp. μεγαλοπρεπής, Arist. EN 1123a27; ἡ ἀκριβολογία μικροπρεπές ib. 1122b8; μικροπρεπὲς ἡ ἀκρίβεια Demetr. Eloc. 53, cf. 60, Charond. ap. Stob. 4.2.24, Phalar. Ep. 118 (Comp.); μ. [βίος] Plu. 2.8a. Adv. -πῶς Posidon. ap. Gal. 5.471, Sch. E. Ph. 111.

ές, der Ggstz von μεγαλοπρεπής und ἐλευθέριος, kleinlich, bes. in Geldsachen, von niedriger, gemeiner Denkart ; ἡ περὶ λέξιν ἅμιλλα μικροπρεπὲς φαίνεται καὶ σοφιστικόν, Plut. Nic. 1 ; Luc. epist. Saturn. 32 u. a.Sp.
• Adv. μικροπρεπῶς, Schol. Eur. Phoen. 111.