μικρο·λόγος, att. σμικρο·λόγος, ος, ον [ῑ]
   I minutieux, pointilleux, vétilleux, PLAT. Conv. 210 d ; d’où :
      1 chicaneur, ISOCR. 234 c ; PLUT. M. 171 b ;
      2 mesquin, qui a un petit esprit ou un petit caractère, PLAT. Conv. 210 d ; ISOCR. 234 c ;
   II chiche, avare, p. opp. à πολυτελής, DÉM. 1357, 9.

Étym. μικρός, λέγω.

or σμικρολόγος, ον, counting trifles, careful about trifles; and so, caring about petty expenses, penurious, D. 59.36, Thphr. Char. 10.1, Hyp. Fr. 255, etc. ; σὺ δὲ μ. ἄρ’ οὐ θέλων καινὰς πρίασθαι (sc. ἐμβάδας) Men. 109.4.
cavilling about trifles, captious, μ. καὶ μεμψίμοιρος Isoc. 12.8; μ. καὶ μικρολύπους Plu. 2.171b; petty, Pl. Smp. 210d. Adv. -γως Plu. 2.730b.

kleinigkeiten sammelnd, der sich aus Kleinigkeiten Etwas macht, auf Kleinigkeiten achtet ; ἀνελεύθεροι καὶ μικρολόγοι μεγαρεῖς, Dem. 59.36 ; dem σεμνός entgeggstzt, Plut. ad. et am. discr. 38 u. öfter ; καὶ μεμψίμοιρον, δυσάρεστον, vom Alter, das auf Kleinigkeiten ein großes Gewicht legt, peinlich, mürrisch, Isocr. 12.8, wie Luc. Prom. 17 ; καὶ ὀργίλος καὶ φιλόνεικος, Hermot. 80 ; bes. kleinlich, schmutzig geizig, Luc. u. a.Sp., wie Hdn. 2.3.22 ; Ath. I.3d, wo es der μεγαλοψυχία entgeggstzt ist ; – μικρολόγως ἐγκαλεῖν, Plut. Symp. 8.8.3.