μιαι·φόνος, ος, ον, souillé d’un meurtre, homicide, meurtrier, en parl. de pers. IL. 5, 31 ; ESCHL. Pr. 868, etc. ; en parl. de choses (mains, EUR. Or. 1563, etc. ; mariage, SOPH. El. 493, etc.) ; avec un gén. τέκνων μιαιφόνος, EUR. Med. 1346, meurtrier de ses enfants ; en prose, HDT. 5, 92 ; XÉN. Cyr. 8, 7, 17.

• Cp. -ώτερος, HDT. 5, 92 ; EUR. Med. 266 ; • Sup. -ώτατος, EUR. Tr. 881.

Étym. μιαίνω, πεφνεῖν.

ον, (parox.) bloodthirsty, murderous, in Il. always epith. of Ares, 5.31, 455, 844, al. ; coupled with θρασύχειρ, B. Scol. Oxy. 5.1; μ. μύσος pollution of murder, E. Andr. 335; c. gen., μ. τέκνων murderess of thy children, Id. Med. 1346; Comp. -ώτερος Hdt. 5.92. αʹ, E. Med. 266; Sup. -ώτατος Id. Tr. 881. Adv. μιαιφόννως Memn. 1.4; Sup. -ώτατα D.C. 79.3.

mit Mordbesudelt, blutbefleckt ; Ares, Il. 5.31 u. öfter ; ἄναλκις μᾶλλον ἢ μιαιφόνος, Aesch. Prom. 870 ; μιαιφόνοι γάμοι, Soph. El. 483 ; Achilleus, Eur. Hec. 24 ; Σφίγξ, Phoen. 1748, öfter ; auch übertr., οὐκ ἔστιν ἄλλη φρὴν μιαιφονωτέρα, Med. 266 ; Κυψέλου μιαιφονώτερος, Her. 5.92 ; dem ἀδικώτερον entsprechend, ibd.; Tim.Locr. 104e ; Xen. u. Folgde ; – μιαιφονώτατα, DC. 79.3.