μηνο·ειδής, ής, ές, en forme de demi-lune ou de croissant, HDT. 1, 75 ; 8, 16 ; THC. 2, 28 et 76 ; XÉN. Hell. 4, 3, 10 ; ARSTT. Cæl. 2, 11 ; PLUT. Fab. 16, M. 157 b.

Étym. μήν, εἶδος.

ές, (< μείς, μήνη) crescent-shaped, Hdt. 1.75, Th. 2.76, etc. ; τομαί Arch.Pap. 4.271 (iii AD); τάξις, φάλαγξ, X. An. 5.2.13, Plu. Fab. 16; μηνοειδὲς ποιήσαντες τῶν νεῶν having formed them in a crescent, Hdt. 8.16; of the sun when partially eclipsed, Th. 2.28, X. HG 4.3.10; of the crescent moon, Gem. 9.7, Plu. 2.157b, Vett.Val. 106.31; μ. γωνία lune-like angle, Procl. in Euc. p. 190.8, al. Adv. -δῶς Antyll. ap. Orib. 44.23.39, Philostr. VA 3.11, Longus 2.25.

ές, halbmondartig, -förmig ; διώρυχα βαθέην ὀρύσσειν ἄγοντα μηνοειδέα, Her. 1.75 ; μηνοειδὲς ποιήσαντες τῶν νεῶν, 8.16, wo man τάγμα ergänzen kann, sie stellten die Schiffe halbmondförmig auf ; ὁ ἥλιος γενόμενος μηνοειδής, bei der Sonnenfinsternis, Thuc. 2.28 ; vgl. Xen. Hell. 4.3.10 u. Plut. sept. sap. conv. 14, wo σελήνη πανσέληνος, μ., ἀμφίκυρτος die verschiedenen Mondviertel bezeichnen ; τοῦ χωρίου μηνοειδοῦς ὄντος, Thuc. 7.34 ; μηνοειδὲς ποιῶν τὸ κύρτωμα, von dem Heere, Pol. 3.113.8 ; σχῆμα, 115.7 ; a.Sp.; βέλη, ὧν αἱ ἀκαὶ ἦσαν μηνοειδεῖς, Hdn. 1.15.11.
• Adv., Philostr. v.Apoll. 3.11.